Ja, lezer, ik heb je wel door. Je zit weer columns te lezen op de Vox-website omdat je even niet meer verder komt met je paper en je de laatste kattenplaatjes en alle nieuwe filmpjes op Dumpert al kent, hè? De beroemdste schrijvers en componisten schijnen er ook last van te hebben gehad. Een zogenaamd tijdelijk onvermogen om tot schrijven te komen. Een writer’s block. Zal ik je eens wat vertellen? Rachmaninov, F. Scott Fitzgerald, jij en ik, we stellen ons een beetje aan. Laten we een voorbeeld nemen aan de Engelse schrijver Anthony Trollope. Die ligt al 130 jaar onder de zoden van Kensal Green Cemetery in Londen, maar toen hij nog wel op kon staan, deed hij dat elke dag om vijf uur om er meteen maar weer een paar bladzijdes over de fictieve avonturen van zijn personages met hun Victoriaanse provinciestedelijke levens uit de knallen, voordat hij naar zijn echte werk ging, op het postkantoor. Dan kon hij daarna tevreden rapport uitbrengen over zijn productie in zijn dagboek, want hij hield er niet van om de volgende keer dat hij dat opensloeg geconfronteerd te worden met zijn luiheid van gisteren. Hadden wij hem verteld over onze writer’s blocks, dan was hij met zijn hand rustend op zijn ronde buik in een bulderende schaterlach uitgebarsten. En als we over een gebrek aan inspiratie waren begonnen, dan had hij ons al friemelend aan zijn grijze baard met een strenge blik door zijn bril toegesproken: ‘When I have heard such doctrine preached, I have hardly been able to repress my scorn. To me it would not be more absurd if the shoemaker were to wait for inspiration, or the tallow-chandler for the divine moment of melting.’ Om ons daarna snel weer de deur te wijzen, want anders had hij nooit zijn 47 romans en 16 non-fictiewerken afgekregen. ‘Schrijven is schrappen’ en dat soort dingen klinken wel mooi, maar schrijven is eigenlijk net zo goed gewoon produceren. Kilometers maken. Zo. En nu weer aan het werk.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp