Je hebt een eigen museum. In de koepelzaal van dat museum in Spanje lig je sinds 1989 begraven, onder een honderd kilo zware marmeren plaat. Je dacht daar rustig te liggen, ook al komen er jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers op bezoek. Sinds 2007 probeert een vrouw je uit je graf te laten halen. Een vrouw, de dochter van je voormalige werkster, die beweert dat je haar vader bent. Als zij jouw dochter blijkt te zijn, heeft ze recht op een deel van je erfenis van 115 miljoen euro.

Eind juni beslist een rechter dat je graf mag worden geopend. En op 20 juli 2017 is het dan zover. De marmeren grafsteen wordt eraf getakeld en je doodskist geopend. Er wordt materiaal uit en van je lichaam gehaald om een DNA-test te kunnen doen. Omdat je lichaam gebalsemd is, is er nog sprake van een lichaam in plaats van een skelet.

Op 6 september komt het nieuws: de vrouw die je liet opgraven, is niet je dochter. Misschien wist je dat zelf al omdat je nooit met haar moeder seks had gehad. De rechter moest een afweging maken tussen het recht van een kind te weten wie haar vader is enerzijds en de niet-verstoring van je grafrecht en het recht op je lichamelijke integriteit anderzijds.  En de rechter koos voor het recht van de vrouw.

Ik heb je ‘zaak’ natuurlijk met belangstelling gevolgd. Al het juridische rond de dood is mijn werk. Met vele anderen was ik enorm benieuwd naar de uitslag die meer dan een maand op zich liet wachten. Maar je zaak kreeg een extra zwart randje: de forensisch expert die de zijden doek van je gezicht haalde, zag dat je snor er nog steeds even gekruld bij stond als tijdens je leven. En hij kon het niet laten; hij vertelde de media dat je snor nog steeds ‘op tien voor twaalf stond’.

Weet je welke woorden er in me opkwam toen ik dat hoorde? Lijkenpikkerij, onethisch en onchique. Maar het is gebeurd. Geen marmer, hoe zwaar ook, kon het tegenhouden. Ik ben benieuwd of je het allemaal anders zou doen, met de kennis van nu. Of je je had laten cremeren in plaats van begraven. Je ligt nu weer rustig in je graf. Ik hoop dat je DNA-materiaal bewaard wordt voor de volgende zoon of dochter die zich meldt.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld