Ik heb ontslag genomen bij de kroeg. Een logische stap: na alles wat er is gebeurd met Aniek is het belangrijk voor me dat als ik me slecht voel, ik ook thuis kan blijven. Als ik het op een zaterdag moeilijk heb, wil ik niet van elf  uur ’s avonds tot vijf  uur ’s ochtends met een blad hoeven lopen. Bovendien had ik het baantje dankzij Aniek gekregen. Dat ik er met het verliezen van Aniek ook mee ophoud, voelt als vanzelfsprekend. De cirkel is nu rond.

Tegelijkertijd vind ik het ook jammer om m’n carrière als ober af te kappen – sterker nog: het heeft me best wat tijd gekost om het besluit te nemen. Zou ik helemaal stoppen, of blijven invallen zo nu en dan? En zou ik het niet missen? Het geouwehoer, de collega’s, de naborrels. Nergens bouw je zo snel zo’n goede band op met je collega’s als in de horeca. En ondanks dat je verschrikkelijk hard moet werken met zijn allen, is het altijd gezellig. De laatste zatlappen rollen pas om vijf uur de kroeg uit en dan moet er nog flink worden schoongemaakt, maar daarna wordt er gepilst tot het weer licht is buiten. Gratis bier en kleffe tosti’s voor iedereen. Wie wil dat nou niet?

Je krijgt een hongerloon en je kunt nooit naar een verjaardag, maar het is ook ‘gratis stappen’ en je neemt de mooiste verhalen mee naar huis. Ik denk dat alle studenten die in de horeca werken dat kunnen beamen. Zelf denk ik nog regelmatig terug aan de keren dat mijn vrienden zo zat als een aap ‘effe hoi kwamen zeggen’, of aan de avond dat Olivier met zijn blote knuisten het toilet ontstopte, terwijl er tientallen vrouwen om hem heen stonden te gillen dat ze moesten piesen. Het is tot op heden één van de mannelijkste dingen die ik ooit iemand heb zien doen. En dan de zomerfeesten: een nogal beschonken meneer had een veel te grote mond tegen een Canadese soldate, die hem na tien minuten vrouwonvriendelijkheid pardoes op zijn neus timmerde. In het kader van gerechtigheid hield de onverlaat haar vast aan haar paardenstaart en riep om de politie, maar toen die eenmaal arriveerde werd hij zelf opgepakt. Ik kan er nog steeds niet over uit.

In de horeca gebeurt altijd wat, is de moraal van dit verhaal, en ik zal het missen. Gelukkig hebben we de foto’s nog en blijven mijn collega’s mijn collega’s. En die goede verhalen.. ach, die komen wel weer. De hoofdrollen zijn alleen anders. Vanaf nu ben ík weer de zatlap.

Lees alle columns van Sjors