Het was toch geen 1 april? Dat schoot even door me heen toen ik in De Volkskrant las: ‘Vermiste toerist zoekt mee naar zichzelf in IJsland’. Wat bleek? Een groep toeristen in IJsland had uren gezocht naar een vermiste vrouw om haar uiteindelijk terug te vinden in de groep die aan het zoeken was. De Aziatische vrouw had de touringcar in het onherbergzame Zuid-IJsland verlaten, en kwam niet meer terug. Tenminste, dat dacht de groep. In werkelijkheid had ze zich even opgefrist en omgekleed, en had ze – voor haar groepsgenoten onherkenbaar – weer in de bus plaatsgenomen. Toen er melding werd gemaakt van een vermiste vrouw, herkende ze zich niet in het signalement. Een reddingsactie, waaraan ze zelf deelnam, eindigde pas om drie uur ’s nachts: toen bleek dat de buschauffeur zich had vergist in het aantal passagiers en besefte de vrouw dat ze naar zichzelf op zoek was. Ik heb vooral hard om het verhaal kunnen lachen. Al is, bij nader inzien, de hele gebeurtenis wat minder absurd dan gedacht. Wie is er, maar dan in existentiële zin, immers niet op zoek naar zichzelf? Net als in de anekdote kan bij een zoektocht naar wie je bent een onderscheid worden gemaakt tussen een ‘zelf’ dat zoekt en een ‘zelf’ dat gevonden wordt. Samen spelen ze verstoppertje. Of er ooit een moment komt waarop we definitief kunnen zeggen ‘Gotcha, nu heb ik mezelf gevonden’, betwijfel ik. Wanneer we tot onze kern proberen door te dringen, blijken we vaak op glad ijs te staan. Een hint hier, een indruk daar. En dan gaan we weer onderuit. Meer vastigheid krijgen we niet onder de voeten. Als de zoektocht van de Aziatische toeriste een existentiële zoektocht was geweest, dan had het krantenartikel geen happy end gehad, en doolde ze nog steeds over een glibberige ijsvlakte. Maar gelukkig niet alleen.

Lees alle columns van Bregje van de Weijer