Ik weet het, ik zit nogal vaak te zeuren. Mijn keuze is het dan ook nooit geweest om ‘pH-neutraal’ te heten. ‘pH-waarde’  was mijn voorstel, het ‘neutraal’ kwam uit de koker van de redactie. Onder protest heb ik de naam maar geaccepteerd.  Ik schrijf namelijk met een variabele zuurgraad, die meestal aan de hoge kant is. Niks neutraal.

Zo pis ik al jaren azijn over allerlei zaken aangaande de universiteit. Maak ik me enorm druk over de van bovenaf opgelegde Meatfree Monday. Veeg ik de vloer aan met de belabberde huisvesting in het Erasmusgebouw en maak ik me vrolijk over sociale wetenschappers die klagen dat ze nog eventjes moeten wachten op hun hypermoderne nieuwe onderkomen op de campus. Doe ik zielig als ik een tijdje even wat minder financiële zekerheid heb omdat mijn baan weggereorganiseerd is en ik – met de volle honderd procent van mijn niet onverdienstelijke inkomen – herplaatsingskandidaat ben. Reuze belangrijk. Tot je weer eens een keer op een plek komt die dat alles in één klap relativeert. Daar was ik dus afgelopen week.

Gambia was het. Een straatarm Afrikaans land, waar het voor veel mensen iedere dag van boven opgelegd vleesloos is, omdat vlees nu eenmaal duurder is dan rijst – en ze al blij zijn als ze überhaupt rijst hebben – om over water maar te zwijgen. Waar het overgrote deel van de mensen geen baan heeft, en dus geen inkomen, en maar moet zien hoe ze moeten rondkomen. En waar de medewerkers van de universiteit en hun studenten (zie de foto) zouden willen dat ze een Erasmusgebouw hadden.

Ik heb me voorgenomen voorlopig niet meer te zeiken. Efkes inderdaad pH-neutraal. Maar ja, ik ken mezelf. Voor ik het weet ben ik weer mijn oude, zurige zelfje en pis ik weer azijn. Al zal ik het, diep van binnen, nóg minder menen dan daarvoor.

Lees alle columns van PH neutraal