De Nijmeegse studentenband INDIGO kan door de coronacrisis al maandenlang niet optreden. Toch presenteert het viertal in januari zijn nieuwe EP in Doornroosje: Meet Me At Dusk. ‘We zijn toegankelijker geworden. Het hoeft allemaal niet meer zo moeilijk.’

Combineer de muziek van The National, Balthazar en Editors. Gooi hier een Nijmeegs sausje overheen en dan ontstaat de indieband INDIGO, opgericht door zanger Mart Megens (23), leadgitarist Frank de Groot (22), drummer Dion Triepels (22) en bassist Loris Cornelissen (27).

‘We zijn alternatiever dan de gemiddelde popband’, vertelt Megens. ‘En dat is precies de bedoeling. We weten dat niet iedereen je even leuk kan vinden, dus daar streven we ook niet naar’.

Desondanks is de studentenband al behoorlijk succesvol. In 2018 traden ze nog op in een Limburgs cafeetje, een jaar later wonnen ze de populaire bandcompetitie Roos van Nijmegen. Ook speelden ze op het Valkhof Festival én vierden ze de release van hun eerste EP in een uitverkocht Merleyn. Maar toen kwam corona.

De hele cultuursector lag plat. Aan het begin leek dat geen probleem: wegens geplande semesters in het buitenland zou de band het sowieso een tijd rustiger aan doen. Maar door de coronacrisis vervielen die buitenlandervaringen én werd de pauze – noodgedwongen – maandenlang verlengd. Die ’tijdelijke pauze’ duurt nu inmiddels al zo’n anderhalf jaar. ‘We zaten in de lift en moeten nu weer gaan bouwen’, zegt De Groot.

Muzikantenbestaan

Die verse start begint INDIGO door het uitbrengen van haar nieuwe EP, getiteld Meet Me At Dusk, op 15 januari. De plaat is volledig geschreven in een vakantiehuisje op de Veluwe. ‘Daar konden we ons écht goed focussen op de nieuwe muziek’, zegt Megens. ‘En even proeven van het fulltime muzikantenbestaan.’

Voor nu is dat geen optie – er moet immers ook gestudeerd worden. Drie van de vier leden studeren nog op de Radboud Universiteit. Megens en De Groot volgen de master communicatiewetenschap en Triepels is bezig met de pre-master communicatie en beïnvloeding. Oud-student Cornelissen heeft het studentenleven inmiddels ingeruild voor een fulltime baan. ‘Het muzikantenbestaan is voor nu een stap te ver. Maar hoe mooi zou het zijn als we hier écht ons werk van kunnen maken?’, vraagt Megens zich dromerig af.

‘Om verder te komen moet je de stoute schoenen aantrekken’

De bandleden hebben er in ieder geval alle vertrouwen in. ‘Om verder te komen moet je de stoute schoenen aantrekken en risico’s nemen’, zegt Triepels. Dat is ook de reden waarom hun releaseshow in de Paarse Zaal van Doornroosje gepland staat, die twee keer zo groot is als Merleyn. ‘We geloven dat we de zaal kunnen uitverkopen, dus waarom proberen we het dan niet gewoon?’

Deze risico’s en extra uitdagingen maken het muzikantenbestaan ook veel leuker, vertelt De Groot. ‘We doen het natuurlijk voor onszelf. Als we het niet tof vinden, dan gaan we er niet mee aan de slag’. Megens vertelt dat ze eerder nog niet tot dit inzicht waren gekomen. ‘Een paar jaar geleden waren we veel ongeduldiger. We wilden een hit hebben en snel doorbreken. Door de verplichte rust weten we nu dat goede muziek z’n tijd nodig heeft.’

Minder mysterieus

Naar eigen zeggen is de muziek nu ook kwalitatief beter en minder mysterieus geworden. ‘De nieuwe muziek is toegankelijker dan ons oude werk. Het hoeft allemaal niet meer zo moeilijk’, aldus Megens. De nieuwe EP is nu ook een stuk afwisselender, vertellen de bandleden. ‘Soms kan je even wegdromen en even later ga je juist uit je dak’, vertelt De Groot. De EP heet niet voor niets Meet Me At Dusk. ‘De plaat past het beste bij zonsondergang, wanneer de dag verandert in de nacht en er nog van alles kan gebeuren.’

Dat laatste geldt ook voor de toekomst van de band. Door de coronamaatregelen is het niet zeker of de EP-release door kan gaan. ‘15 januari is al heel snel, maar we blijven dromen’, zegt Cornelissen. En hun grootste droom? Een optreden op festival Down the Rabbit Hole, bij de Groene Heuvels in Ewijk. ‘Dat is toch de ideale thuiswedstrijd’, concludeert de bassist.