Donderdag viert de Faculteit der Sociale Wetenschappen (FSW) haar gouden jubileum. Deze week op voxweb.nl een serie over wat er in een halve eeuw is bereikt. Deel 3: veranderende studenten met Theo van der Weegen.

Stel je voor: een Radboud Universiteit zonder campus. Theo van der Weegen (69) kan hier over meepraten. Hij begon te werken aan de universiteit in 1967, toen de faculteit van de sociale wetenschappers nog was verspreid over de stad. ‘Ik had toen nog nooit een universiteit van binnen gezien.’ Van der Weegen volgde tijdens zijn fulltime baan als computerprogrammeur bij het Sociologisch Instituut één à twee colleges per week en na 25 jaar was hij afgestudeerd socioloog. In zijn bijna 50 jaar aan de Faculteit der Sociale Wetenschappen zag hij de generaties studenten voorbijkomen. En veranderen. ‘Ze zijn volgzamer geworden.’

Eeuwige studenten
De ‘eeuwige studenten’ die Van der Weegen uit zijn beginjaren kent, zijn er niet meer. De zes jaar die het studieprogramma jarenlang besloeg, is inmiddels teruggebracht tot vier, hooguit vijf jaar. ‘Nu is het wel erg strak afgebakend.’ Studenten proberen in de eerste twee jaren hun punten te halen’, weet Van der Weegen. ‘Pas in het derde of vierde jaar zie je verschil tussen de studenten ontstaan. Ze proberen zich te profileren en laten merken dat ze zich onderscheiden van anderen.’

Het onderscheid maken studenten onder meer met steeds verdere studiereizen, wat Van der Weegen betreft overdreven ver. Te meer omdat die reislust ten koste gaat van de onderlinge contacten tussen de instituten in Nederland. ‘De vanzelfsprekende uitwisseling van deskundigheid om samen in Nederland het vakgebied te verbeteren wordt steeds minder. Iedereen vliegt meteen naar de verste uithoeken van de wereld.’

Bevlogenheid
Wat Van der Weegen ook ziet veranderen is de maatschappelijke bevlogenheid. De laatste jaren werd geen enkel gebouw op de campus bezet, terwijl dit in de beginjaren van de faculteit een jaarlijks ritueel was. ‘Zelfs eerstejaars voerden de toon in de bezettingen, zij begonnen meteen met veel tamtam eisen aan onderwijs en onderzoek te stellen. Daar zijn nu nog nauwelijks studenten voor te porren.’ Van der Weegen snapt dat wel: ook zijn  eigen kinderen heeft hij aangeraden zich op de studie te richten. ‘Ze hebben ten slotte maar één kans om vier jaar te benutten en die moeten ze maximaal inzetten voor studiedoeleinden. Maatschappelijke bevlogenheid kan altijd nog.’

Verschoolsing
De opleiding Politicologie viel in haar beginjaren onder de faculteit. Eind jaren tachtig verliet de opleiding, na veel interne ruzies en onder luid gejuich van het faculteitsbestuur, de faculteit. Zij ging vanaf toen deel uitmaken van de nieuwe faculteit Beleidswetenschappen, tegenwoordig de Managementfaculteit. ‘De nieuwe faculteit werd koploper op het gebied van verschoolsing op de Radboud Universiteit’, vertelt Van der Weegen. ‘Voor de eerste twee jaar van de studie kwam er een gerichte structuur en de docenten werden niet langer door de hoogleraar geselecteerd, maar door de onderwijsdirecteur. Dat was binnen de sociale faculteit toen niet denkbaar, maar tegenwoordig is dat ook hier heel normaal.’ / Felix Wagner