De burgemeester liep zich vanmorgen het vuur uit de sloffen op de Radboud Universiteit. Binnen een uur en tien minuten had hij vijf mannen voorzien van een lintje. En één Oranjebitter genuttigd.

De oranjegebakjes staan klaar, de champagne is ingeschonken, de hele afdeling staat gniffelend op de gang en Michel ter Berg zit nietsvermoedend te vergaderen. Zo gaat dat, op lintjesdag. Het is de burgemeester die op de deur van zijn kamer klopt en hem vraagt even mee te lopen. ‘Iedereen weet waarom we hier zijn, behalve Michel ter Berg’, richt hij zijn woord tot de adjunct-directeur van het Universitair Vastgoed Bedrijf.

Ter Berg is er stil van. Hubert Bruls roemt hem om de manier waarop hij bijdroeg aan het uiterlijk van de campus, aan de beeldbepalende gebouwen. Maar ook om zijn bestuurswerk bij de Antonius van Paduakerk. ‘U zingt ook Gregoriaans, heb ik begrepen. Misschien gaan we daar nog wat van horen vandaag.’

Dat gaan we niet. Ter Berg laat zich stevig vasthouden door zijn echtgenote. Hij is beduusd en ontroerd. De burgemeester staat dan alweer in de lift. Hup, naar beneden. Auto in, auto uit, andere lift in en sterrenkundige Heino Falcke overvallen. In de koffiehoek, want over onderzoek praten doe je bij de koffie-automaat, zegt Bruls. ‘Dat heb ik van Gerard Meijer geleerd.’

Hare Majesteit
Falcke hoort aan hoe hij ‘het laatste zwarte gat in dit heelal nog zal opsporen’ – het zijn de woorden van de burgemeester. Dan: ‘U deelt uw kennis graag op de radio en op tv, en u bent zeer aangenaam in de omgang.’ Bruls besluit met de officiële woorden dat het ‘Hare Majesteit de koningin heeft behaagd –’

Hoho. De collegevoorzitter breekt in. ‘Zijne Majesteit!’ O ja, we hebben een koning. Het heeft hem óók zeer behaagd, corrigeert de burgemeester. Heino Falcke wordt geridderd. Bloemen, versierselen, felicitaties en weer door. Bruls overvalt hoogleraar Theo van der Weide in Mercator I en vervolgens Ludo Verhoeven in het Spinozagebouw. Omdat hij voor ligt op schema, slaat hij tussen de psychologen snel een Oranjebitter achterover. ‘Wow’, zegt hij bij de laatste slok. ‘Of dat nou wel zo verstandig was…’ Het is half tien in de ochtend en hij heeft nog zeventien lintjes te gaan.

In de hal van het UMC stapt de burgemeester met zijn glimmende ambtsketting langs een verbaasde patiënt die met haar infuus aan de wandel is. De delegatie is inmiddels aangegroeid tot dertien mensen. Die worden allemaal gemaand zich in een klein zaaltje te proppen en niet te veel lawaai te maken. Want achter een muur zit Han van Krieken te vergaderen. Hij is patholoog en aankomend rector van de Radboud Universiteit. En natuurlijk weet hij van niets. Familieleden  – zijn oude vader is er ook – en collega’s slopen vanmorgen allemaal langs die ene deur om de verrassing compleet te maken.

‘U weet heel erg goed mensen te verbinden’, spreekt Bruls hem toe. ‘En u heeft bijgedragen aan tal van innovaties in de oncologie.’ Een goed docent is hij ook, weet de burgemeester. ‘We hebben een uitgebreide enquête onder studenten gehouden. Ik snap niet dat de mensen daar om lachen, want het is echt waar!’

Van Krieken is de enige van de gelauwerden die zich weet te herpakken en publiekelijk een dankwoord uitspreekt. Misschien had hij wel een klein beetje iets in de gaten. ‘Het lijkt wel of u uw pak erop uit heeft gezocht’, zegt de burgemeester. Van Krieken draagt vandaag een oranje stropdas. / Annemarie Haverkamp

Het heeft Zijne Majesteit behaagd in Nijmegen dit jaar 21 lintjes uit te delen. Opmerkelijk genoeg zijn 20 van de gelauwerden van het mannelijk geslacht. Michel ter Berg werd Ridder in de orde van Oranje Nassau, Heino Falcke Ridder in de orde van de Nederlandse Leeuw, Theo van der Weide Officier in de orde van Oranje Nassau, Ludo Verhoeven Officier in de orde van Oranje Nassau, Han van Krieken Ridder in de orde van Nederlandse Leeuw. In de middag kreeg kreeg hoogleraar Jan Smeitink nog een lintje. Henny Lantman en Sylvie Lo Fo Wong werden buiten Nijmegen onderscheiden. Vanmiddag om 16.00 uur is een receptie in de Aula.