Toeval in de wetenschap is mooi, maar aan toeval in de liefde heb je misschien nog wel meer. Vier studenten en medewerkers vertellen naar aanleiding van de Week van het Toeval hoe zij door een samenloop van omstandigheden hun grote liefde vonden.

Diede Sars, student Engels

‘Een jaar of acht geleden deden Lisa en ik, beiden vanuit onze eigen middelbare school, mee aan een meerdaags theaterproject in Zevenaar. Meteen op de eerste dag werden we vrienden. Tijdens het eten, ’s avonds, bleken we zo ongeveer álles gemeen te hebben: ‘Wow, dat heb ik ook!’ riepen we om beurten. Karakterdingetjes, hobby’s. Beiden dezelfde trui gekocht bij de H&M.

De jaren erna zagen we elkaar soms veel, soms weinig. Dat we elkaar misschien wel écht leuk vonden, kwam niet in ons op: als je niet weet dat je op meisjes valt, besef je zoiets niet. Tot ik een relatie met een ander meisje kreeg. Toen dat afgelopen jaar niet zo lekker meer liep, wakkerde het contact tussen Lisa en mij weer aan.

Ik ben best down-to-earth, maar ik heb het idee dat het lot ons bijeenbracht: alles is nog precies zo als op de eerste dag dat we elkaar ontmoetten. We vullen elkaar aan, hebben precies dezelfde interesses. Ook delen we de liefde voor theater nog altijd. Op dit moment werken we aan een toneelstuk over homoseksualiteit. Daarmee willen we langs scholen gaan, om door middel van theater de drempel te verlagen over zulke zaken te praten.’

 

Klaar Vernaillen, studieadviseur bij de letterenfaculteit

‘We gaan tien jaar terug. Het was half juni en op de centrale studentenbalie, waar ik werkte, hadden mijn collega en ik die middag geen klap te doen. We grapten wat, beschoten elkaar met waterpistooltjes. De enkele student die zich meldde om zijn diploma aan te vragen deed net zo makkelijk mee: terwijl mijn collega buiten een sigaretje rookte, blufte de afstudeerder dat hij me binnenkort mee uit zou vragen.

‘Doet-ie toch niet’, dacht ik. Mooi wel, natuurlijk. Ik had als Vlaamse gespot met de kookkunsten van Nederlandse mannen en blijkbaar was Ronnie – al wist ik zijn naam toen nog niet – nogal op zijn teentjes getrapt: een paar weken later kwam hij terug. Stikdruk toen, dus scheurde hij een hoekje van een poster af, krabbelde er zijn mailadres op en schreef erbij: ‘‘Beste miss studentenbalie, ik wil graag bewijzen dat Nederlandse mannen wel kunnen koken.”
Ik had snel door dat ik niet met een student van 23 te maken had, maar dat hij even oud was als ik. Toen we na weken e-mailen eindelijk afspraken, had hij direct een kleine teleurstelling te verwerken: Ronnie, met een zwak voor lange, roodharige dames, stond plots tegenover een klein donkerharig vrouwtje. Hij had zich niet gerealiseerd dat we achter de balie op een verhoginkje van zo’n vijftien centimeter zitten.’

 

Maarten van Gestel, student filosofie & Vox-medewerker

‘Lara was van plan om na de middelbare school te gaan studeren aan het Central Saint Martins: de prestigieuze University of the Arts in Londen, waar ze iets met curatorschap wilde doen.

De toelatingseisen waren erg streng, maar zij kwam erdoorheen. Blij, natuurlijk! Toch besloot ze om verschillende redenen uiteindelijk níet naar Engeland te vertrekken.

Zelf wilde ik altijd al naar de Filmacademie in Amsterdam. Ook mijn toelatingsprocedure was vrij zwaar en ook ik werd toegelaten. Maar nadat ik daar een jaar productie gestudeerd had, hield ik het voor gezien: het was me te praktisch en te bedrijvig. Ik stapte over op filosofie. Mijn keuze voor Nijmegen had trouwens deels te maken met mijn toenmalige vriendin, die hier al studeerde.

Met haar ging het uit in januari 2015 – een maand later zat Lara plots bij mij in college.

Zij moest snel aan een studie beginnen zodat ze haar studiefinanciering niet mis zou lopen, en aan mijn faculteit was het mogelijk om halverwege het jaar in te stromen. Ik zag haar, was op slag verliefd en van mijn voorgenomen vrijgezellenbestaan is weinig meer gekomen.’

 

Fleur Weijers, student rechten

‘In het najaar zocht ik een vriendin op die een half jaar studeerde in Bangor, een stadje in Wales. We gingen op stap in een of andere kroeg, lekker dansen, en ik was vooral blij om háár weer te zien. Met de mensen om mij heen was ik absoluut niet bezig.

Tot ik naar het toilet ging. Die zat in een smal gangetje en er stond een rij. Ik miste een afstapje en struikelde. In mijn val greep ik de schouders vast van een jongen die daar stond. De rest van de avond heb ik met hem gepraat en toen ik twee dagen later terugreisde naar Nederland, miste ik hem direct.

Zijn aanwezigheid daar was trouwens al even toevallig: Lewis was net in Bangor aan zijn master begonnen. Hij had die plek aangeboden gekregen en had er in eerste instantie weinig zin in gehad. Hij had pas op het laatste moment besloten; op zijn eerste collegedag moest alles nog geregeld worden.

Op het eerste gezicht was Lewis mijn type niet – maar ik had snel door dat het op karakterniveau helemaal goed zat: hij lijkt veel op mij en we vliegen nu veel op en neer. Ik heb nu door hoeveel wij geleid worden door vooroordelen: was ik niet letterlijk op Lewis gevallen, dan had ik hem nooit ontmoet.’

Lees hier de special van Vox over toeval.