De Thomas van Aquinostraat 6 blijft aanleiding geven tot gezondheidsklachten, ook na ingrepen van de universiteit. 'Om hier te werken in de angst dat het mogelijk consequenties heeft voor je gezondheid is natuurlijk niet prettig.’

Bij de verhuizing van de afdeling Culturele Antropologie en Ontwikkelingsstudies eind 2014 hing er al een vreemde geur in Thomas van Aquinostraat 6. Volgens docente en onderzoeker Francien van Driel klaagden collega’s vanaf het begin over stank. Pas toen zijzelf in het ziekenhuis belandde, drong tot haar door dat er wel eens meer aan de hand kon zijn. ‘Mijn huisarts raadde me aan daar zo snel mogelijk weg te gaan’, vertelt ze. ‘Sinds ik weg ben, heb ik geen migraineaanvallen meer gehad.’

Meer medewerkers bleken gezondheidsproblemen te hebben: hoofdpijn, misselijkheid, keelklachten, benauwdheid, geïrriteerde ogen. Maar door de variëteit aan klachten was het lastig om de oorzaak te  achterhalen.

Ventilatieroosters
Esther Huijs, van de afdeling huisvesting van de sociale faculteit, zegt dat de universiteit meteen na bekendwording van de klachten actie heeft ondernomen: in de kamers zijn ventilatieroosters geplaatst, die een einde moesten maken aan de muffe lucht. Werknemers op de tweede verdieping zijn verhuisd naar de eerste.

Een onafhankelijk onderzoek in opdracht van de Arbo- & Milieudienst wees uit dat op één kamer een chemische lucht hing, mogelijk veroorzaakt door een bedorven pot lijm. De metingen bleven onder de toegestane waarden en de lucht is volgens het verslag niet schadelijk voor de gezondheid. ‘Het ging om vier kamers waar mensen niet lekker werden’, zegt Huijs. ‘Daar hebben we verschillende dingen geprobeerd, zoals de vloerbedekking vervangen. Toen dat niet hielp, hebben we besloten de ruimtes niet meer te gebruiken.’

Onmacht
Toch zeggen de bewoners op de eerste en tweede verdieping dat ze nog altijd last hebben. ‘Veel klachten blijven in de wandelgangen hangen, mensen willen niet worden gezien als een klager,’ zegt Lau Schulpen, werkzaam in de kamer naast Van Driels oude kantoor. ‘De klachten zijn vaak vaag en de ene keer is het erger dan de andere keer, waardoor veel mensen het niet melden. Ramen opengooien en ventileren helpt, maar dat is in de winter ook niet ideaal.’

Schulpen blijft genuanceerd: ‘Het hele proces had sneller en transparanter gekund, maar ik geloof wel dat de universiteit eraan heeft gedaan wat ze kan.’ Ook Van Driel en andere medewerkers beamen de goede bedoelingen van de universiteit. ‘Institutionele onmacht,’ noemt Van Driel het.

Esther Huijs gaat nogmaals bij de medewerkers informeren naar de klachten. Toch lijkt het erop dat de bewoners er het beste van moeten maken tot ze kunnen verhuizen naar de nieuwe sociale faculteit (gereed in 2020). Schulpen: ‘Ik ervaar zover ik weet geen gezondheidsklachten, maar om hier te werken in de angst voor mogelijke consequenties voor je gezondheid is natuurlijk niet prettig.’