Waar is iedereen? Niet op de campus in elk geval. Wie Limburgse of Brabantse roots heeft, is waarschijnlijk naar huis. Terug naar het geboortedorp. Student en Vox-verslaggever Joep Sistermanns is zo’n thuiskomer. Over ’n bakske koffie’ en twintig bier in het Knoerissenrijk (Uden).

Zondagochtend, negen uur. Zo gauw de wekker van mijn telefoon afgaat, ben ik klaarwakker. Een kater heb ik niet – die heb ik nooit met carnaval.  Als je je lichaam geen tijd geeft om nuchter te worden, krijg je ook geen katers. Ik rek me uit, zet een raam open en trek mijn outfit weer aan. Ik moet ervandoor: om elf uur is het traditionele bier-met-worstenbrood-ontbijt bij Amanda.

Eenmaal bij Ad is iedereen aan het klagen. Het bier smaakt niet en o wat was het opstaan moeilijk. Tegen heug en meug werken de Sneeuwwitjes, piraten, pooiers, Flinstones en kangaroes hun ontbijt naar binnen. Kevin, verkleed als chirurg, heeft het ’t zwaarst. Hij is al bezig sinds donderdag, legt-ie met moeite uit, gevolgd door een verhaal over bier, sambuca en over hoe-ie z’n pa niet van de bank afkreeg toen-ie vannacht thuis kwam. (‘Die was ok op de mèrt gewist‘). Als ’n bakske koffie’ wordt opgezet, zucht hij. ‘Eén keer per jaar, Joep. Eén keer per jaar maakt ’t niet uit, die muziek.’

Om kwart voor één verkassen we met zijn allen naar Martin. Martin woont boven de Zeeman en heeft een perfect uitzicht op de markt, waar de optocht langskomt. Dan gaat het snel: de ene na de andere Bavaria vliegt naar binnen, tientallen klassiekers worden opgezet en er komen minstens zo veel slechte grappen langs. Later, in de feesttent, zie ik de ene na de andere bekende. Lukas van Geschiedenis (master niet afgemaakt, wel een baan) en Dirk en Merel van mijn oude werk (hebben tegenwoordig een relatie). Ik sla zowaar een schippertje achterover met meneer Kees, mijn leraar uit groep acht. ‘Joepie! Hoe is het jongen! En met die pa van je? Komt die ook nog?’

Dát is voor mij misschien wel het mooist. Waar we ook zijn terechtgekomen na de middelbare school, hoe moeilijk het Brabantse accent nog is te horen, voor de carnaval komen we allemaal terug. Het is alsof we het hebben afgesproken: eens per jaar buurten we bij. En hoe leuk Nijmegen ook is, met de carnaval heb je er niets te zoeken. Doe mij maar een boerengat, daar gebeurt tenminste wat.

Twintig bier later lig ik zo zat als een aap in mijn bed. Met de grootste moeite stel ik mijn wekker in: morgen moeten we weer. / Joep Sistermanns