Serraat Eikholt (49) begon in 1988 als stagiair in het botenhuis van Phocas. Nu, 29 jaar later, werkt hij nog altijd aan de Oostkanaaldijk, waar hij inmiddels veel meer is dan alleen de bootsman. Vandaag krijgt hij tijdens de Diesviering een Radboud Universiteitspenning in brons.

Hij schrok zich dood – zo’n drie weken geleden – toen Radboudbestuurder Wilma de Koning aan de lijn hing. En Serraat Eikholt schrok nóg harder toen bleek waarvoor ze belde: of hij tijdens de Dies Natalis een universiteitspenning in ontvangst wilde nemen. ‘Ik zie er geweldig tegenop – het is helemaal niets voor mij om zo in de aandacht te staan. Maar het is natuurlijk een geweldige eer en ik hoef volgens mij ook geen toespraak te geven. Dus als ze accepteren dat ik geen stropdas ga dragen, dan moet het goedkomen.’

‘Ik wil hier mijn hele leven blijven werken’

Eikholt leerde voor bosbouw en werd later meubelmaker voordat hij 29 jaar geleden min of meer toevallig als stagiair in het botenhuis van Phocas belandde, als leerlingknecht van de vorige bootsman Jo Geurts. Na diens pensioen, drie jaar later, schoof Eikholt door. Het botenhuis werd al snel ook zijn thuis – en dat van zijn latere hond Fi, die inmiddels iedere dag meegaat. ‘Ik wil hier mijn hele werkende leven blijven. Ze zullen me echt moeten wegslepen.’

Een groot roeier is de bootsman niet – integendeel. Hij kroop één keer in een roeiboot, toen de drie schilders van het botenhuis het water op wilden. Eikholt moest de roeiboot van vier volmaken. ‘Toen wist ik het zeker: roeien is niets voor mij’, zegt hij lachend.

De primaire taak van Eikholt: zorgen voor de vloot van de roeivereniging. Onlangs voer een tweepersoonsboot dwars door een grote roeiboot voor acht personen heen. De boot (nieuwprijs: zo’n 42.000 euro) lag bijna in tweeën. ‘Het klinkt gek, maar dat vind ik heerlijk. Dan moet je al je expertise aanboren om het gerepareerd te krijgen. Het is geweldig als dat dan toch weer lukt.’

IJsvogels

Maar het takenpakket van de bootsman is veel groter. Hij zorgt ook voor het botenhuis, dat bijna uit elkaar valt. De roeivereniging moppert veel op het huidige onderkomen, maar Eikholt is er stiekem mee vergroeid. ‘Ik ga het hier enorm missen. Ik zie daar buiten ijsvogeltjes, vossen, dassen – die natuur is fantastisch. Ik ken alle buurtbewoners en ik heb zo’n beetje ieder hoekje wel een keer gerepareerd. Ik zal enorm moeten wennen als we naar het Bastion aan de Nevengeul verhuizen. Maar als je veel met studenten werkt, word je vanzelf flexibel, dus ik pas me wel aan hoor.’