Het is niet echt mijn periode, de tijd na het afzetten van mijn mijter tot het nieuwe jaar. Ik ben overduidelijk meer een zomertype, dat scheelt al, en al die feestdagen staan me doorgaans bij voorbaat al tegen. Gelukkig heb ik nog een paar verjaardagen in gezinskring, dat maakt het nog een beetje draaglijk. Maar zo’n boom en al die versiering, nee, ik heb er niet veel mee. Al heb ik me wel weer uitbundig geamuseerd met de commotie op Twitter toen een enigszins bekende journalist plagerig liet weten de ‘winterboom’ te hebben geïnstalleerd – het leek wel of ieder Twitteraccount met een vlaggetje en/of een trekker weer een aanval op een oer-Hollandse traditie meende te herkennen. Ironie blijkt, net als kerstmis in mijn geval, niet aan iedereen besteed.

En toch – aan die boom en andere kerstparafernalia ligt het niet echt, want vroeger vond ik dat juist prachtig. Het is meer dat ik, als ik zo in mijn agenda zie, alleen nog maar kerstachtige dingen tegenkom. De komende twee weken gaat er nauwelijks een dag voorbij of er viert wel een of ander clubje waarbij ik betrokken ben de geboorte van onze lieve heer. Dat begint godbetert al op 12 december met het facultaire kerstfeest – bijna twee volle weken voor het uur X. En als ik nu een gewone betrekking zou hebben, hoefde ik maar naar hooguit twee kerstborrels, maar met mijn tamelijk versnipperde dagbesteding tel ik er zo al vijf. Ho, ho f*cking ho!

Ik hou me er maar aan vast dat het over twee weken weer voorbij is. Al reken ik me dan wel een beetje rijk, want na de kerstborrels is het natuurlijk tijd voor de nieuwjaarsborrels – ook weer een stuk of vijf. Maar dan gaan we weer over tot normaal. Denk ik altijd – tot ik me realiseer dat met het voortschrijden der jaren de tijd steeds sneller gaat, en het al vlot na de nieuwjaarsborrels weer zo’n beetje tijd is om het Sinterklaaspak uit de mottenballen te halen. Fijne dagen dus maar, ze zijn voorbij voor je het weet…

Lees alle columns van PH neutraal