Waar vroeger de paters van het Berchmanianum hun middagwandelingetje maakten, slenteren vanaf volgend collegejaar studenten en medewerkers van de Radboud Universiteit. De afgelopen weken is het bos uitgedund. Een kijkje in de nieuwe achtertuin van de campus.

Terwijl vanuit het Berchmanianum geregeld bouwgeluiden komen, is het in het bos achter het oude klooster betrekkelijk stil. De afgelopen weken was dat wel anders, toen het bos flink werd uitgedund. De omgezaagde bomen zijn in stukken gezaagd en liggen netjes op elkaar gestapeld, wachtend op de vrachtwagens die ze afvoeren.

‘De afgelopen vijftig jaar is niet tot nauwelijks onderhoud gepleegd’

Michel ter Berg en Ferry Soetekouw, beiden werkzaam voor het Universitair Vastgoed Bedrijf, lopen over de drassige bospaden, terwijl ze vertellen over het plan van de universiteit om de oude padenstructuur op de campus te herstellen.

‘De structuur is een restant van het achttiende-eeuwse sterrenbospatroon van de Campus Heyendaal’, vertelt Michel ter Berg, adjunct-directeur van het UVB. Het terrein was toen een landgoed, waar veel werd gejaagd. ‘De zichtlijnen waren daarom extra functioneel.’

Bomenkap

Volgend jaar loop je vanaf het Berchmanianum, dat gaat dienen als academiegebouw, in een rechte lijn naar de nieuwbouw van sociale wetenschappen (gepland voor 2020). Ook worden er paden aangelegd richting Erasmusgebouw en, in westelijke richting, richting Max Planck Instituut.

Om die paden te creëren is ongeveer 15 procent van de bomen gekapt. Ter Berg: ‘Maar het was ook nodig om licht en lucht in het gebied te brengen – anders groeit het een met het ander kapot. De afgelopen vijftig jaar is niet tot nauwelijks onderhoud gepleegd aan het bos.’ De uitdunning is goed voor de biodiversiteit en de vitaliteit van de bomen die zijn blijven staan, benadrukt Ter Berg. ‘De campus wordt uiteindelijk alleen maar groener.’

Alpenwatersalamander

Niet alleen aan de boompjes is dus gedacht, ook aan de beestjes. Dat was overigens een verplichting om een vergunning te krijgen voor de bosrenovatie, vertelt projectleider Ferry Soetekouw. De alpenwatersalamander, bewoner van het bos, mocht bijvoorbeeld geen gevaar lopen. De sloot waarin hij (of zij) woont, is daarom tijdelijk afgescheiden. De salamander kan niet geplet worden door machinerie of een vallende boom.

Enkele maanden per jaar moet bovendien een deel van het bos dicht voor bezoekers, omdat dan de havik broedt. Soetekouw wijst een van de zwarte vleermuiskasten aan. ‘Ook op de daken van het Berchmanianum en het nieuwe gebouw voor de sociale wetenschappen worden vleermuishuisjes geplaatst.’

Voor de uil en vos worden geen bijzondere maatregelen getroffen – die zouden zichzelf moeten kunnen redden.