De juridische studievereniging (JFV) vierde gisteren een klein feestje. De rechtenfaculteit kreeg een bank cadeau ter ere van het nieuwe gebouw en emeritus hoogleraar Tijn Kortmann werd erelid.
[slideshow_deploy id=’36923′]

Aan het eind van de donderdagmiddag verzamelt een groep studenten en medewerkers van de rechtenfaculteit zich op het grasveld bij het Grotiusgebouw. Daar ontvangt emeritus hoogleraar Tijn Kortmann (inderdaad, de broer van) de titel erelid van de Juridische Faculteitsvereniging. Hij wordt gelauwerd om zijn precieze en zuivere formuleringen en zijn bereidheid zelfs ver na zijn studententijd de JFV te steunen. Kortmann is vereerd. ‘Er zijn veel zaken die je in je leven kunt missen. Je kunt je vrouw missen of je kinderen als ze het huis uit zijn. Toen ik met emeritaat ging, vervaagde het gemis naar de wetenschap snel. Maar de studenten, die mis ik nog iedere dag. Van jullie leerde ik zo veel.’

JFV-cadeau
Kort na de speech wordt de arrestenbank onthuld. De bank is een cadeau van de JFV aan de rechtenfaculteit ter ere van het nieuwe gebouw. Het is niet zomaar een alledaags bankje, maar een zitgelegenheid vol symboliek, zo vertelt rechtenstudent Sjoerd van Gils. Hij is een van de commissieleden die op zoek gingen naar een artistiek geschenk. Een bank was niet het eerste wat ze in gedachten hadden, zo speecht hij.

‘De ideeën die opkwamen waren te bestempelen als peperduur, praktisch maar lelijk of luguber.’ De commissie schreef meerdere kunstenaars aan om een idee in te dienen voor een kunstwerk. Designduo Anke van Gestel en Maurice Blok leverde het uiteindelijke ontwerp. Een bank die symbool staat voor de weegschaal van Vrouwe Justitia en die tevens de lijnen van het Grotiusgebouw volgt. Wat de bank minstens zo bijzonder maakt zijn de arresten die erin zijn gegraveerd. Studenten konden arresten insturen die zij van significante waarde vonden. Een ervan is het Kantharos van Stevensweert-arrest.

Na de onthulling van het arrestenbankje houdt Kortmann het kort. ‘In mijn studententijd ging ik meestal aan de borrel op het moment dat de hoogleraar ging praten. Laten we dat nu ook maar gaan doen.’ / Jolene Meijerink