Het voelt alsof ik mijn eigen glazen heb ingegooid. Vorig jaar jammerde ik op deze plek over de rood-witte politielinten in de collegezaal. En vergeleek ik onze kantine Het Gerecht met de bezoekruimte van een penitentiaire inrichting. Wat zou ik er nu voor over hebben om fysiek college te mogen geven in een collegezaal met politielinten en met collega’s de lunchpauze door te brengen – op 1,5 meter afstand vanzelfsprekend – in het Gerecht.

Nu kijk ik tijdens het college geven niet naar politielinten maar naar mezelf. Mijn hoorcollege wordt opgenomen dus vanwege de privacyregels van de universiteit staan de camera’s van de studenten op ‘zwart’ en ook hun geluid is dood. Grappig genoeg, of ik heb wat universitaire post gemist, staat mijn eigen privacy bij het lesgeven niet op het spel. Ik kwam nog even in de verleiding om de ‘I am not a cat’-truc toe te passen. Kort geleden ging er een video van een hoorzitting in Texas viral waarin een van de advocaten een camerafilter van een kitten aan had staan.

Het is best nog een heel gedoe om zo’n filter in Zoom te integreren, bleek toen ik onderzocht hoe ik in een kitten kon veranderen. Je moet dan je Zoom-account koppelen aan je Snapchat-account en dan kun je verschillende grappige filters selecteren zodra je een Zoom-meeting hebt ingestart. Zoom zelf heeft trouwens ook coole filters, bijvoorbeeld eentje waarmee je op het podium staat van een theaterzaal. Misschien dat ik dat filter het volgende hoorcollege inschakel, dan zie ik tenminste publiek.

Bij een hoorcollege gaat het vanzelfsprekend in de eerste plaats om de studenten en om de kwaliteit die ik ze kan bieden. Ik ben ervan overtuigd dat ik ze via Zoom een ander soort college bied dan fysiek in een collegezaal. Het begint er al mee dat ik niet kan zien of dat wat ik vertel een beetje landt. Daarvoor moet je de ‘gezichtjes’ zien. Geregeld stel ik de vraag of de stof duidelijk is en of er vragen zijn, maar dat is vooral retorisch want het is eenrichtingsverkeer.

Ook hoe en wat ik tijdens hoorcollege aan de orde stel, is anders. Ik houd me natuurlijk aan de eindtermen van mijn vak maar het verhaal van de Amerikaanse talkshowkoning Larry King zou ik in een ‘fysiek college’ hebben bediscussieerd met de studenten. Inmiddels is interactie iets van vervlogen tijden en laat ik hem maar zitten. Larry King overleed onlangs en was acht keer getrouwd met zeven verschillende vrouwen. Hij had vijf kinderen en maakte een testament waarin hij zijn laatste echtgenote – met wie hij in scheiding lag – onterfde. Zij vecht nu bij de rechter het testament van King aan.

Het toepassen van het recht op een concrete casus waarin ik met de studenten de verschillende posities in de erfenis van Larry King zou bespreken: leerzamer wordt het wat mij betreft niet. Maar de privacy wint het van waarvoor we eigenlijk op de universiteit zijn. De kernwaarden van onze universiteit zijn ‘verbonden, nieuwsgierig en reflectief’. Onder reflectief moeten we volgens de RU-website onder meer ‘reflectief op de betekenis van de kennis die we ontwikkelen’ verstaan. Ik doe niks liever dan dit ‘reflectief’.

Wat mij betreft dus: camera’s aan, geluid open of nog beter: de collegezaal weer open. Ik ben er helemaal klaar mee/voor.

 

Lees alle columns van Lucienne van der Geld