Geneeskundestudenten springen bij in de strijd tegen het coronavirus. De Nijmeegse co-assistent Norah (niet haar echte naam) werkt op de verpleegkundeafdeling in een Brabants ziekenhuis en houdt voor Vox een dagboek bij. 'Vandaag deelden we knuffelbeertjes uit aan patiënten in het ziekenhuis. Het bleek een schot in de roos te zijn.'

Vrijdag 10 april – Privésferen

Ook buiten corona gaat het leven door. Ik kwam daar onlangs op een pijnlijke manier achter, door een tragische gebeurtenis in de privésfeer. Ik treed liever niet in detail, maar het viel echt rauw op mijn dak. De coronamaatregelen maken het extra moeilijk ermee om te gaan, want een knuffel of omhelzing met familie is nu onmogelijk. Zeker voor mij: iedereen is extra terughoudend omdat ik in de zorg werk. Het enige positieve is dat ik buiten mijn werk alle tijd heb om erbij stil te staan. Zo kan ik het toch op een goede manier verwerken.

Zaterdag 11 april – Voorzichtig positief

Om meer rust te creëren op de afdelingen zet het ziekenhuis minder personeel in. Te veel personeel op één afdeling gaf onrust, merkten we.

Het is voor ons als ziekenhuispersoneel moeilijk te zien of een rustigere periode aanbreekt. Maar het lijkt er wel op. Hoewel de IC nog altijd vrijwel volledig bezet is, zijn we van vier naar drie corona-afdelingen gegaan. Ik hoop zó dat deze ogenschijnlijke trend zich voortzet de komende tijd.

Zondag 12 april – Knuffelbeertjes

Vandaag deelden we knuffelbeertjes uit aan patiënten in het ziekenhuis, gesponsord door Unicef en het ziekenhuis zelf. In het begin vond ik het een gek idee om bejaarden knuffels cadeau te doen. Maar het bleek een schot in de roos, het doet ze zichtbaar goed. Ik denk dat dat komt doordat de oude mensen op onze afdeling vaak verward zijn en niemand hebben om mee te knuffelen. Een knuffelbeertje biedt hen een vorm van gezelschap.

De meeste werkzaamheden die ik doe zijn niet medisch en puur verpleegkundig. Een uitzondering vormt het indienen van de zogenaamde laboratoriumaanvragen. Ik maak afspraken voor patiënten om hun bloedwaarden te meten. Zo hopen we patronen te ontdekken waardoor we in de toekomst alleen al op basis van bepaalde bloedwaarden situaties kunnen zien aankomen en op tijd kunnen anticiperen. Tijdens mijn studie leerde ik al over deze laboratoriumaanvragen. Maar nu ik ze van dichtbij ervaar, zie ik ook echt de waarde ervan in.

‘Het voelt niet fijn als je broer je op een afstand de fietssleutel toegooit’

Maandag 13 april – Fietssleutel gooien

Mijn ouders. Ze zijn trots op me en vinden het knap dat ik mensen help. Maar ze zijn ook angstig. Angstig om via mij corona te krijgen. Ze zeggen dat ik maar beter niet naar hen toe kan komen. Om henzelf en de rest van het gezin te beschermen.

Het voelt niet fijn als je broertje op een afstandje blijft staan en de fietssleutel naar je toegooit in plaats van persoonlijk aan je afgeeft, om maar niet te dichtbij te hoeven komen. Ik weet dat het erbij hoort deze periode en dat het niet persoonlijk is, maar het voelt erg afstandelijk. Soms voel ik me er eenzaam door.

Dinsdag 14 april – Herkenning

Door de beschermende kleding waren patiënt, verpleegkundige en arts nauwelijks herkenbaar voor elkaar. Herkenningspunten waren iemands schoenen en de naamkaartjes, inclusief functietitel op de borst. Erg onpersoonlijk dus. Voor ons maar zeker ook voor de patiënten. Eén van de patiënten vertelde me dat de onherkenbare beschermingspakken haar lieten voelen alsof iedereen zich afschermde voor haar alleen. Alsof ze een soort monster was. Om zulke sentimenten tegen te gaan, hebben alle personeelsleden nu een foto met gezicht op hun naamkaartje staan. Gevoelsmatig een heel belangrijke verbetering!