Geneeskundestudenten springen bij in de strijd tegen het coronavirus. De Nijmeegse co-assistent Norah (niet haar echte naam) werkt op de verpleegkundeafdeling in een Brabants ziekenhuis en houdt voor Vox een dagboek bij. 'Het is niet fair meerdere journalisten toe te laten op de afdeling en tegelijkertijd zorgmedewerkers de toegang te ontzeggen.'

Vrijdag 24 april – Echtparen op de afdeling

Op de afdeling lagen twee echtparen. We probeerden ze bij elkaar op de kamer te leggen. Bij één echtpaar lukte dat. Het andere echtpaar moesten we helaas scheiden: één van hen moest naar de IC. Heel pijnlijk.

Zaterdag 25 april – Eerlijk

Vandaag kwamen verschillende media op bezoek. Ze mochten foto’s maken om de buitenwereld te laten zien hoe het er bij ons aan toegaat op de afdeling. Meerdere journalisten wilden de afdeling betreden maar dat vond ik niet kunnen. Soms ontzeggen we namelijk zorgmedewerkers de toegang omdat we mondkapjes en schorten moeten sparen. En dan is het niet fair om wél meerdere journalisten – die ook mondkapjes en schorten nodig hebben om de afdeling op te mogen – toe te laten. Gelukkig deelden collega’s mijn mening. Alleen de cameraman is binnen geweest.

Zondag 26 april – Smoothies en taartjes

We gaan drie keer per dag langs bij patiënten met een sapje, koffie of thee. Echt een prima service. De enige klachten die we krijgen gaan over de Earl Grey-thee. Niemand lijkt die lekker te vinden. Als patiënten erover klagen en ik heb tijd over, ga ik naar andere afdelingen om andere thee te halen. Zijn ze blij mee.

Het eten in het ziekenhuis is dik in orde. Er is een uitgebreide menukaart en patiënten hebben de optie hun keuze online door te geven. Als ze willen, krijgen ze drie gangen, het is best luxe. Als nagerecht staan er onder andere smoothies en taartjes op de kaart.

Wij als personeel hebben minder keuze dan de patiënt. Maar ook wij mogen niet klagen. Het eten dat we krijgen is altijd lekker. Heel soms is dat onverhoopt anders… en dan bestellen we zelf iets bij een of ander lekker afhaalrestaurant. Ook niet erg!

Maandag 27 april – Nieuwe hobby’s

Normaliter ben ik veel met vrienden en familie en ga ik vaak naar de sportschool. Dat alles gaat nu natuurlijk niet. Soms is dat moeilijk, dan mis ik met name de sociale contacten. Ook fysiek contact is minder vanzelfsprekend. Mijn huisgenoten zien mensen buitenshuis en ik zie natuurlijk veel patiënten. Dat maakt elkaar een knuffel geven al gauw risicovol. Wanneer je een partner of gezin hebt, gaat dat toch wat makkelijker. Maar mijn werk motiveert me: ik wil niet dat ikzelf, of iemand om me heen, besmet raakt en in het ziekenhuis belandt.

‘Een van de patiënten kon geen schone kleding toegestuurd krijgen’

De andere kant van de medaille is dat ik andere dingen onderneem dan gewoonlijk. Dat heeft ook leuke kanten. In plaats van naar vrienden of familie toe te gaan, spreek ik ze via Skype. In plaats van de stad in te gaan, ontdekte ik puzzelen. En in plaats van fitness in de sportschool, doe ik dagelijks aan yoga. Ook geniet ik veel meer van het mooie weer. Ik verkies deze dagen een lange wandeling boven Netflixen. Op mijn kamer zit ik toch al genoeg…

Dinsdag 28 april – Gevonden voorwerpen

Een van de patiënten kon, omdat zijn thuiszittende partner ook ziek was, geen schone kleding toegestuurd krijgen. Ik snuffelde voor hem door onze gevonden voorwerpen – een enorme berg kledingstukken – op zoek naar passende kleding. Eenmaal gevonden waste ik de kleren en bracht die naar de afdeling. Zulke extra taken nemen verpleegkundigen ook op zich. Op het eerste oog misschien onbenullig, maar o zo belangrijk voor een patiënt.