Tijdens InScience staan wetenschappers van de Universiteit Leiden in de Mariënburgkapel met een date-experiment genaamd 'Feel the beat'. Ze meten de fysieke reacties van mensen tijdens een blind date en kijken of ze kunnen meten of ze zich aangetrokken voelen tot elkaar. Vox-redacteur Jozien Wijkhuijs meldde zich aan en keek een onbekende jongen twee minuten in de ogen.

Als ik de tent binnenloop waar het date-onderzoek plaatsvindt, delen de onderzoekers me gelijk mee dat ik te veel lawaai maak. De jongen die mijn blind date gaat zijn, mag me nog niet horen roepen dat ik het allemaal maar ongemakkelijk vind, want dat kan de resultaten van het onderzoek beïnvloeden. Fluisterend plakt een van de onderzoekers elektroden op mijn buik, onder mijn sleutelbeen en op twee van mijn vingers. Deze zijn bedoeld om mijn hartslag en de reactie van mijn huid te meten. Ook krijg ik een bril op, daarmee worden straks mijn oogbewegingen in de gaten gehouden. Daarna zet ze me voor een soort rolluikje en laat me achter. Mijn arm ligt in een onnatuurlijke houding en ik kan me niet voorstellen dat de bril veel goeds doet voor mijn uitstraling. Vergeleken hiermee lijkt een gewone date bijna makkelijk.

‘Ik geef hem gemiddeld een 6’

Ik hoor mijn date binnen schuifelen, even zitten we allebei naar het rolluik te staren. Daarna gaat het tien seconden open, waarna het weer sluit. Ik moet nu op een schaal van 1 tot 8 aangeven hoe grappig, aantrekkelijk, intelligent en betrouwbaar de jongen voor me lijkt. Ik geef hem gemiddeld een 6. Het deel dat nu aanbreekt is het moeilijkst: twee minuten in elkaars ogen kijken, zonder iets te zeggen. Terwijl mijn ogen alle kanten op schieten en ik probeer niet te dom te grijnzen, kijkt de jongen rustig terug. Hij lijkt me een jaar of twintig, hij zit onderuitgezakt in zijn stoel en lijkt de situatie helemaal prima te vinden. Ik realiseer me dat je nooit iemand onafgebroken twee minuten hoeft aan te kijken en ik weet ook zeker dat ik dat nooit meer ga doen.

Twee minuten praten

Als het rolluik weer zakt, haal ik opgelucht adem, maar zijn de scores die ik invul een stuk positiever. Uiteindelijk is het ook de bedoeling dat we twee minuten met elkaar praten. We hebben het vooral over hoe het is om in stilte naar elkaar te moeten kijken en daarna over waar we vandaan komen. Dan zakt het rolluik weer.

Mijn uiteindelijke oordeel is gemiddeld, maar als ik een formulier moet invullen met de vraag of ik contactgegevens wil uitwisselen, omcirkel ik toch ‘nee’. De onderzoekers vertellen me dat de uiteindelijke resultaten ook met me gedeeld kunnen worden, nadat ze mijn fysieke reacties hebben vergeleken met mijn scoreformulieren. Als ik wegloop, besluit ik de resultaten goed te bestuderen zodra ze er zijn. Dan heb ik tijdens mijn volgende ‘echte’ date toch maar mooi de wetenschap aan mijn kant.

Filmfestival InScience is nog te bezoeken tot en met zondag.