INGEZONDEN Studenten willen wel degelijk actiever betrokken worden bij het verbeteren van hun onderwijs. De Nieuwe Universiteit Nijmegen kan daar zeker een rol in spelen, maar dan moet de club wel iets meer doen dan afgeven op het neoliberalisme betoogt Frank Kruijsbeek, student Amerikanistiek.

Een week geleden zat ik vol goede moed onder de trap van het Erasmusgebouw om samen met ongeveer 40 andere studenten De Nieuwe Universiteit Nijmegen(DNUN) op te richten. De locatie was wel wat ongemakkelijk, maar ach, vergaderen kan overal. Dat dit vergaderen gepaard moest gaan met de zogenaamde ’temperature checks’ in de vorm van handjes zwaaien – alsof we in gebarentaal communiceerden –  vond ik voorzichtig uitgedrukt wel apart. Wederom kon ik echter ook dat soort bezwaren toch opzij zetten. Ik zat daar tenslotte om iets te bereiken en dan moet je kijken naar het grotere geheel, niet over iedere komma je nek breken. Het was een kwestie van tot consensus komen.

Springplank
Vaak leek dat nog te lukken ook. Niet zo gek, want tijdens de eerste uren durende vergaderingen, werden weinig concrete knopen doorgehakt. Wat mij betreft was dat prima. Ik was overtuigd dat DNUN in deze beginfase nog te ongestructureerd en ondoordacht was om zich te gaan wagen aan het innemen van al te stellige standpunten. De gebeurtenissen aan de Universiteit van Amsterdam en de nationale aandacht voor onvrede van studenten en docenten in het hoger onderwijs moesten voor DNUN een springplank vormen. Niet om in blind activisme achter Amsterdam aan te duiken, maar om een duurzame beweging op te zetten met een breed draagvlak die een nieuwe impuls zou kunnen geven aan de structuur van inspraak op de Radboud Universiteit en de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Een traditioneel actiegroepje opzetten is zo moeilijk niet; een cultuurveranderende beweging uit de grond stampen vergt tijd, kennis en bedachtzaamheid.

De tijd nemen om een mening te onderbouwen werd daarmee een excuus en was dus geen doel op zichzelf

Bij een enkeling binnen DNUN konden deze gedachten op steun rekenen. Een handjevol radicalere leden zag geen probleem in het innemen van harde standpunten zonder dat daar een daadwerkelijk gefundeerde onderbouwing achter zat en wilde actie, zo snel mogelijk. Daartussen bevond zich vanzelfsprekend de grootste groep die het eigenlijk ook niet zo goed wist. Uiteindelijk werd gesteld dat DNUN niet kon worden kwalijk genomen dat haar standpunten niet onderbouwd waren, omdat men vanwege de jonge leeftijd van de beweging simpelweg nog niet alles kon weten. De tijd nemen om een mening te onderbouwen werd daarmee een excuus en was dus geen doel op zichzelf. Naar mijn mening is dat een compleet verkeerde insteek en het was daarom dat ik na de tweede algemene vergadering uit de beweging ben gestapt. Twee andere actieve leden deden die middag op eigen initiatief hetzelfde.

Shockeffect
In eerste instantie leek dat misschien een vrij symbolische maar nutteloze daad, maar al snel bleek er toch een shockeffect van uit te gaan. Onder leiding van Matthias van Trigt werd in de communicatie naar buiten in ieder geval een meer gematigde positie gekozen. Verstandig en lovenswaardig, maar veel meer vertrouwen in de toekomst van DNUN heb ik er niet door gekregen.

Iedere ideologische groep heeft bestaansrecht, maar het werkt wel vervreemdend voor de gemiddelde student.

Het probleem van DNUN is namelijk dat men in een illusie leeft over wie zij denkt te vertegenwoordigen. De retoriek kan aan de oppervlakte wel sympathiek en universalistisch lijken, eronder ligt toch echt een radicale en activistische grondslag. Dat is niet perse een negatief iets – iedere ideologische groep heeft bestaansrecht- maar het werkt wel vervreemdend voor de gemiddelde student. Die heeft namelijk helemaal niets met de antiautoritaire houding van vocale leden van DNUN zoals die ook weer naar voren kwam bij het debat afgelopen woensdagavond. Afgeven op ‘het neoliberalisme’ is misschien legitiem maar niet de manier om steun te vinden bij een studentenpopulatie die, zo viel afgelopen week al te lezen op voxweb, in beginsel apathisch lijkt te staan tegenover jouw beweging en die helemaal niet zoveel noodzaak ziet voor veranderingen.

Toen Kees Boele, voorzitter van het college van bestuur van de HAN en Martijn Gerritsen (woordvoerder Radboud Universiteit) nog iets wilden zeggen aan het eind van het debat, werd dit aanvankelijk afwezen door iemand uit het publiek. Reden: zij zouden te veel macht hebben. Zo’n actie werkt bij niemand sympathie en maakt het onmogelijk DNUN als serieuze gesprekspartner te zien. Het beeld dat nu ontstaat is dat een groepje ‘usual suspects’ op radicaal links zijn zin door wil drijven en dat het eigenlijk niet uitmaakt of daar wel steun voor is onder studenten. Mocht die steun ontbreken dan is dat omdat studenten niet beter weten en dan zal DNUN ze wel eventjes uitleggen wat ze moeten vinden. Voor een groep die democratisering eist, is dat nu niet bepaald een democratische gedachte.

Wat mij betreft ligt daar de rol van DNUN: het vergroten van het bewustzijn

En dat is zonde. Ik ben er namelijk van overtuigd dat menig student wel degelijk actiever betrokken wil zijn bij het verbeteren van zijn of haar onderwijs. De lage opkomst bij verkiezingen voor de medezeggenschapsorganen bewijst echter dat dit inderdaad niet vanzelfsprekend is. Wat mij betreft ligt daar de rol van DNUN: het vergroten van het bewustzijn. Ik geloof ook zeker dat er genoeg mensen zijn binnen de beweging die dat inzien. Zolang de meest activistische elementen binnen DNUN echter zo bepalend blijven als tot nu toe is gebleken, vrees ik dat van die goede bedoelingen maar weinig terecht zal komen.

Frank Kruijsbeek is tweedejaarsstudent Amerikanistiek.