Fotograaf Dick van Aalst heeft een eigen kijk op de campus. Om de week kiest hij een beeld waar hij in honderd woorden iets bij vertelt. Wellicht zien we dan meer – of iets anders – dan bij de eerste blik.

“Ik kan erg gelukkig worden van ijs – een geluk dat zó diep binnendringt dat ik goed moet graven om het waarom te achterhalen. Want eigenlijk kan ik niks met dat ijs. Aan skiën moet ik niet denken, voor schaatsen mis ik het talent en de tijd dat ik met een slee door het landschap gleed, ligt ook al ver achter me. Bovendien is alles ongemakkelijk: de korte dagen die me in de war brengen, de drukte op de wegen, het glibberen op de fietspaden, de natte sokken. En het zoveelste paar handschoenen dat verloren raakt. En toch, als er ijs komt overvalt me gelukzaligheid. Er is tóch iets waartegen al dat andere in het niet valt. Het pure gevoel van schoonheid. Zó mooi dat ik straks in april weer somber, want dan hebben we twee zomers voor de boeg en maar één winter. Geef mij maar het najaar: dan krijg je de winter, de zomer en wéér een winter. ‘Twee winters en een zomer’, juichte mijn vader vroeger. Ik juich steeds meer met hem mee.”