Iedere eerstejaarsstudent maakt op de universiteit weleens een blunder waar hij of zij later met veel gêne aan terugdenkt. Vox verzamelde een aantal uitglijders waarbij jouw blunders ongetwijfeld in het niet vallen. 'Toen ik bloedend de collegezaal uit liep, was iedereen behoorlijk geschrokken.'

Gijs, student politicologie, viel zijn gezicht open tijdens college

‘Mijn grootste trauma op de universiteit heb ik overgehouden aan een incident in het Spinozagebouw, bij een college micro-economie. Ik wilde na de pauze weer terug op mijn stoel gaan zitten, maar de stoelen links en rechts van mij waren al bezet. Het is altijd zo’n gedoe als iedereen op moet staan voor iemand, dus ik dacht slim te zijn en via de rij voor mijn stoel over mijn tafeltje heen te klimmen. Een prima idee, maar helaas bleek ik met mijn voet achter een tafeltje hangen en ging ik keihard op mijn bek. Dat klinkt grappig, maar toen ik met een gezicht vol bloed de zaal uitliep en naar de dokter moest, was iedereen behoorlijk geschrokken. Ik ben weken later in de kroeg door wildvreemden aangesproken over dit incident. Ik word er natuurlijk nog steeds om uitgelachen…’

Koen, student Informatica, misdroeg zich tijdens een borrel op de universiteit

‘Als eerstejaars had ik een cocktailborrel van mijn studievereniging in het Huygensgebouw. Het was heel gezellig en we waren met z’n allen lekker cocktails aan het drinken. Op een zeker moment hadden we het over de slinger van Foucault bij de ingang van het gebouw: we vonden die op een piek van een kerstboom lijken.

‘Het leek me wel geinig om de bol terug te koppen op het moment dat hij mijn kant op slingerde’

Pieken zijn altijd hol van binnen en ik dacht dat dat voor die slinger van Foucault ook zou gelden. Het leek me wel geinig om de bol terug te koppen op het moment dat hij mijn kant op slingerde. Maar ik kwam er al snel achter dat die slinger 110 kilo weegt – dus het deed behoorlijk pijn. Ik had ook nog de pech dat er iemand van de facultaire studentenraad bij stond die me hardhandig de tent uitgooide: je mag dat ding niet aanraken, het schijnt 400 euro te kosten om hem te resetten. Op de eerste volgende borrel was ik persona non grata.’

Linda, student Nederlands, kende de rector niet

‘Eind van het studiejaar, Radboud Sports — waar studenten en medewerkers per faculteit gezamenlijk strijden tegen de rest, in sporten als wielrennen, crosscountry en (natuurlijk, want universiteit) schaken. Meer dan om winnen, draait zo’n dag om verbroedering. Dus knoopte ik aan de rand van het voetbalveld al uitpuffend een praatje aan met de keurige man naast me. Ik verbaasde me over hem: iedere aanwezige had zijn sportschoenen tevoorschijn gehaald en een felgekleurd faculteitspolootje aangetrokken, maar hij stond daar maar onberispelijk te wezen in zijn maatpak. Nadat ik hem bijgepraat had over de prestaties van mijn team, vroeg ik: ‘Wat doet u eigenlijk, werkt u op de universiteit?’ Enigszins verbolgen keek hij me aan. ‘Ik werk op de universiteit. Dat kun je wel zeggen, ja.’ Maanden later, toen zijn foto in Vox verscheen, viel het kwartje pas: ’t Was Bas Kortmann, destijds rector-magnificus van de RU.’