Een euro – meer was er voor de universiteit niet voor nodig om de zonnecelpaal op de campus te kopen én te ontmantelen. Het betekent het definitieve einde van een toch al mislukt project.

De kans is groot dat je de paal met zonnecellen nooit gezien hebt. Niet zo gek, want hij staat weggestopt achter het Gymnasion, bij de ingang van een parkeergarage. Toch had de universiteit aanvankelijk grote plannen met het ding.

Tijdens de millenniumwisseling stond er op Plein 44 in de Nijmeegse binnenstad een grote klok die aftelde tot 1 januari 2000. De stroom kwam van een grote paal met zonnepanelen erop – destijds nog een aardige noviteit. Na 1 januari stond de paal in de stad in de weg. De Radboud Universiteit had wel interesse. ‘Het was de bedoeling dat de paal een prominente plek zou krijgen aan de Heyendaalseweg, als symbool van onze groene campus’, zegt Toon Buiting, coördinator energiebeleid bij het Universitair Vastgoedbedrijf (UVB).

De reden dat dat niet lukte, is bijna kafkaësk, vertelt Carlo Buise van de Arbo- en Milieudienst van de universiteit, die destijds bij het project betrokken was. ‘Het gebied aan de Heyendaalseweg is volgens het bestemmingsplan een zogeheten groene zone. En deze zonnecelpaal werd officieel als energiecentrale gezien en zo’n gebouw mag je niet neerzetten in een groene zone. Als we het een kunstwerk genoemd hadden, dan had het waarschijnlijk wel gemogen.’

Oud ijzer
De paal belandde vervolgens op een anonieme plek, achter het Gymnasion. Aanvankelijk kon je op een speciaal scherm in het Gymnasion nog zien hoeveel elektriciteit de paal opwekte, maar dat is jaren geleden ook gestopt. Een symbool voor duurzaamheid is het geheel nooit geworden.

Het einde van de paal is misschien wél symbolisch. Het UVB heeft de paal gekocht voor één euro. ‘Onderzoeker John Schermer kan de panelen nog gebruiken voor zijn onderzoek. De paal zelf is oud ijzer, daar heeft verder niemand nog iets aan.’ / Tim van Ham