De campus is stil, het Cultuurcafé opent pas om half vier en de universiteitsbibliotheek is niet langer overbevolkt. De laatste studenten bikkelen nog, want zij moeten volgende week op voor een herkansing of perfectioneren hun scriptie. ‘Dat de Vierdaagsefeesten dan bezig zijn, maakt het extra zuur.’

Martijn Bakker (25) is masterstudent bedrijfskunde
‘De komende weken moet ik nog een paar keer deze kant op om met mijn scriptiebegeleider te overleggen. Dat betekent voorlopig nog elke dag SPSS voor mij. Nu zou ik eigenlijk ook aan mijn scriptie moeten werken, maar af en toe leer ik ook wat woordjes Chinees. Als mijn scriptie af is, vertrek ik naar Hong Kong om daar de taal te leren. Waarom? Ik wilde een thuisstudie doen. Dat blijkt nu een totaal uit de hand gelopen hobby. Als ik na een half jaar terug ben, begin ik meteen aan mijn nieuwe baan als strategisch adviseur.  Voor die tijd ga ik trouwens naar Tsjechië, waar ik meedoe aan een tiendaags internationaal schaaktoernooi. Daar ga ik ook wel wat biertjes drinken.’

Nelie Vos (21) is derdejaars Griekse en Latijnse taal en cultuur
‘Als het lekker weer is, zoek ik altijd de universiteit op om te studeren. Ik zit met mijn rug naar het raam, zodat ik niet afgeleid word. Volgende week heb ik samen met één iemand anders een herkansing Latijnse letterkunde, over Cicero enzo. Die moet ik halen. Volgend jaar studeer ik namelijk in Bologna en ik wil niet tussendoor terugkomen. Dat de Vierdaagsefeesten al van start gaan als ik nog met mijn neus in de boeken zit, is wel extra zuur. Gelukkig ga ik deze zomer vrijwilligerswerk doen bij festivals. Ik ga naar Castlefest en ben tien dagen te vinden op het theaterfestival De Boulevard. En natuurlijk vrienden op zoeken. Het wordt dus een stedentrip door Nederland.’

Souhaib Aouini (27) is masterstudent business administration
‘Vandaag zet ik de laatste paginanummers op hun plaats en print ik mijn thesis. Dan zit het er op. Het was een behoorlijke worsteling. Ik deed onderzoek naar allianties tussen Tunesische en Europese bedrijven. Van de zestien bedrijven  die ik aanschreef wilden maar vier bedrijven openheid van zaken geven. Die zoektocht kostte me zeven maanden en zeshonderd euro aan telefoonkosten. Deze mensen namen een groot risico door mee te werken omdat de situatie in Tunesië gevoelig is, dus de identiteit van deelnemers aan mijn onderzoek heb ik geanonimiseerd. Nu ik mijn thesis kan inleveren ga ik me vol storten op het vinden van een baan.’ / Karlijn Ligtenberg