In 2014 opent de rechtenfaculteit haar nieuwe onderkomen, het Grotius. Maar voor het zover is komt een leger van bouwers, architecten en planners voorbij. Vox volgt de mannen (en een enkele vrouw) die het maken. In deel zeventien kraanmachinist Marcel van Vugt . ‘Als ik last heb van mijn buik, heb ik een probleem.’

Iedere dag klimt kraanmachinist Marcel van Vugt (39) 45 meter omhoog en omlaag om bij zijn werkplek te komen. Van Vugt was hiervoor elektricien, maar werken als kraanmachinist heeft hem altijd getrokken. ‘De opleiding tot kraanmachinist is duur. Toen ik een vacature zag waarin ze machinisten in opleiding zochten, heb ik mijn kans gegrepen.’ Sinds 2000 werkt hij als kraanmachinist, maar niet altijd op zulke grote hoogte. ‘Ik werk ook met een telescoopkraan. Dit is een hijskraan op het onderstel van een vrachtwagen. De hijskraan waar ik nu in zit, staat verankerd in beton.’ Weinig gezellig Er lopen veel mensen rond op de bouwplaats, maar Van Vugt heeft boven weinig aanspraak. ‘We hebben twee keer per dag pauze, die probeer ik altijd even mee te pakken.’ Maar dat is alleen wanneer het niet druk is. ‘De mannen op de grond werken in ploegen en hebben op verschillende tijden pauze, zodat het werk altijd doorgaat. Er is maar één kraanmachinist, dus ik heb op zulke dagen geen pauze.’ Maar hoe doet hij dat dan met toiletbezoekjes? Van Vugt lacht: ‘Tja, iedere machinist heeft voor de kleine boodschap een grote lege fles wasmiddel of iets dergelijks staan. Voor de grote boodschap moet ik toch echt naar beneden. Als ik last heb van mijn buik, heb ik een groot probleem.’ Hoogtevrees Het waait flink vandaag. De cabine deint zachtjes heen en weer. Heeft Van Vugt dan geen last van hoogtevrees? ‘Toen ik net begon als machinist wel, maar daar moet je even doorheen.’ Werken op deze hoogte, geeft je overzicht. ‘Ik heb eens een klus middenin het centrum van Tilburg gehad. Dat was een mooie ervaring. Alles in de stad is in beweging. Het was winter, iedereen liet de lampen aan en ik kon zo naar binnen kijken. Daar was ook een en ander in beweging, laat ik het daar maar op houden. Zulke ontmoetingen heb ik op de campus nog niet gezien.’ / Jolene Meijerink