Studenten die vanwege de coronacrisis hun bijbaan zijn kwijtgeraakt, ontvangen niet altijd hulp. Wie buiten de boot valt, moet soms drastische maatregelen nemen. ‘Ik woon weer bij mijn ouders.’

Luuk te Lindert (24) was dolblij toen hij dit voorjaar weer mocht beginnen als barman in het Sportcafé. Hij was er verplicht een halfjaar uit geweest omdat hij al meerdere tijdelijke contracten had gehad. Maar na twee diensten was het gedaan met de pret: de campus ging op slot, vanwege corona. En dus is hij opnieuw werkloos. ‘In mijn situatie maak ik geen aanspraak op een uitkering’, vertelt hij. ‘Plat gezegd ben ik flink de lul.’

Ww-uitkering

Volgens cijfers van het CBS heeft ruim driekwart van alle werkende studenten een flexbaan. Fijn onder normale omstandigheden, want hierdoor kan je zelf bepalen of je meer of minder wil werken, bijvoorbeeld in tentamenperiodes. Maar in coronatijd betekent dit dat deze groep als eerste op straat staat. Een ww-uitkering is door de strenge voorwaarden niet voor iedereen een optie. Wat nu?

‘Plat gezegd ben ik flink de lul’

De boodschap uit Den Haag is simpel: leen meer. ‘Studenten die nu in financiële nood zitten, kunnen hun lening verhogen’, schreef minister Van Engelshoven bijvoorbeeld aan politieke jongerenorganisaties.

Ondanks zijn eigen situatie heeft Te Lindert begrip voor haar boodschap. ‘Door meer te lenen, kan je zulke tijden goed doorkomen. Het is altijd heel makkelijk je handje op te houden, maar ik vind het onrealistisch te verwachten zomaar geld te krijgen.’

Maximaal

Zoe Roos (18), actief bij de studentencampagne tegen het leenstelsel #NietMijnSchuld, is het juist oneens met de minister. Zij raakte door corona haar baan als huiswerkbegeleider kwijt, terwijl ze net haar eerste kamer betrok. ‘Ik leen nu maximaal. Het is een redmiddel voor de korte termijn, maar geen oplossing. Als studenten schieten we er niks mee op.’ De overheid laat studenten tijdens coronatijd in de steek, zegt ze. ‘Ik vind, net als veel studiegenoten, dat we door de overheid opzij worden geschoven.’

Roos krijgt van haar tweede werkgever wel een klein bedrag doorbetaald. Niet iedereen heeft dat geluk. Werkstudenten van de Radboud Universiteit kregen tot en met maart nog wel doorbetaald, maar na april niet meer. ‘Waarom zouden wij de student die bij ons werkt wel compenseren en de andere niet?’ verklaarde vicevoorzitter Wilma de Koning.

‘Ze doen niks voor je, behalve doorverwijzen naar het UWV’

Veel werkstudenten balen van deze houding van de universiteit en haar ‘uitzendbureau’ Campus Detachering. Eline Zandt (25) werkte bij belangenorganisatie ParkinsonNet in het RadboudUMC. Vanwege de coronacrisis verloor ze er haar baan. ‘Ik vind dat Campus Detachering verantwoordelijkheid had moeten nemen door ons deels door te betalen’, zegt ze. ‘Ze doen niks voor je, behalve doorverwijzen naar het UWV.’

Hotel mama

Zandt heeft geluk, want ze had haar bijbaantje bij de Albert Heijn aangehouden. ‘Bij Campus Detachering hadden ze dat afgeraden, maar daar ben ik nu wel heel blij mee.’ Activiste Roos is momenteel op zoek naar een ander baantje. ‘Dat valt niet mee, er is momenteel weinig werk en veel mensen zijn op zoek’, zegt ze. ‘Daarom probeer ik nu vooral geld te besparen, door bijvoorbeeld goedkoper boodschappen te doen.’

Luuk te Lindert heeft drastischer maatregelen genomen. Sinds de start van de coronacrisis woont hij weer bij zijn ouders. ‘Dat heb ik echt gedaan om geld te besparen’, zegt hij berustend. ‘Het is even niet anders, maar ik zou liever op mijn kamer in Nijmegen zijn gebleven.’