De vernieuwde Refter is open en het loopt storm. Vox test deze week of de pretenties - 'uniek voor de regio' en 'een divers en mooi aanbod' - zijn waargemaakt. Vandaag: de Bourgondische Belg test de wijnbar en het grillrestaurant.

Aperitiefje?

Graag! Aan de koffie- annex wijnbar bestellen we een glaasje bubbels, de Cava Brut De Pró uit Catalonië (3,75 euro). Tafelgenoot J gaat voor de alcoholvrije Baron de Chanteclerc Mousseux Rosé (3,75 euro) uit de Languedoc-Roussillon. Achter de bar moet nog even gezocht worden naar de juiste flessen en bijhorende glazen, maar alles komt goed.

En wat vindt deze Bourgondiër ervan?

Aangename verrassing! De licht parelende bubbels smaken fruitig en zacht en stijgen in tegenstelling tot een mindere cava niet meteen naar het hoofd. De non-alcoholische variant is wat rozig en bubbelt net dat tikkeltje minder. ‘Veel beter dan kinderchampagne’, oordeelt tafelgenoot J.

Ze zien je nog terug in de wijnbar?

De vraag is eerder of ik na half vier nog wel eens aan mijn bureau te vinden zal zijn. In totaal zijn er elf wijnen per glas, van 3,25 euro voor een viognier uit de Languedoc-Roussillon tot 4,75 euro voor een krachtige Rioja uit 2011. En is dit het enige universiteitsrestaurant ter wereld waar je een glas port uit 1982 (8,75 euro) kunt bestellen?

En dan dringt de vraag zich op…

Voor welke food counter gaan we? Tafelgenoot P heeft zin in pizza margherita (9 euro), zelf ga ik in grillrestaurant Angus Nr5 voor een cheeseburger met salade, friet en een Amerikaans biertje (10,50 euro).

Aanschuiven dan maar?

Helaas, om half zeven zitten we knal in de avondspits. Zeker vijfentwintig mensen staan voor ons in de rij, die maar langzaam kleiner wordt. Pas na een halfuur kunnen we onze bestelling plaatsen.

Vervelend.

Zeker, maar het is niet anders. Zo kunnen we wel uitgebreid bestuderen hoe het er in de open keuken aan toegaat. Ondanks de grote druk werken de vijf koks hard, nauwkeurig en hygiënisch. Het boezemt vertrouwen in voor wat volgt.

Maar is dat ook terecht?

Zeker. De cole slaw, om onduidelijke redenen opgediend in een (herbruikbare, red.) plastic beker, bestaat uit bleekselderij, stukjes witte kool en een overdaad aan grote rozijnen. Dat maakt het geheel wat aan de zoete en saaie kant. Dat vergeten we meteen na een hap van de hamburger, die naast het angusvlees uit tomaat, ingelegde paprika, rode ui, een augurkje, wat sla, een stuk bacon, een plakje kaas en twee sauzen bestaat. Door het vlees op een big green egg te grillen heeft het vlees die heerlijk rokerige smaak, de bacon is net krokant genoeg en de groenten maken een verse indruk. Dit is gewoon een heel goede hamburger.

En de patat?

Friet! Het is friet! De frietjes zijn aan de dikke kant: dat is een keuze die we moeten respecteren. Maar als Belg moeten we streng zijn: wat ons betreft hadden ze net een tikkeltje langer mogen bakken. Gelukkig is er niet te veel zout over de frieten gestrooid: dat mogen we zelf doen.

Dessertje dan maar?

Enig idee hoeveel calorieën we inmiddels al naar binnen hebben gewerkt? Neen, doe ons maar een espresso. Die komt overigens van een echt Italiaans koffieapparaat en wordt opgediend met een klein koekje. Alsof het allemaal nog niet genoeg is, krijgen we een stukje appeltaart aangeboden. Verse appels, beetje kaneel, lekker smeuïg. Enkel van de plakkerige bovenkant zijn we geen fan.

Eindoordeel?

We moeten niet flauw doen: de wijnbar is een grote aanwinst, de hamburgers zijn restaurantwaardig en de afsluitende espresso leek gemaakt door een professionele barista. Nu nog iets doen aan die lange wachtrijen en de eerste Michelinster is binnen.