Weinigen staan stil bij de 50.000 telefoongesprekken die dagelijks op de campus worden gevoerd. Deze maand worden de kelders vol techniek van universiteit en ziekenhuis ontmanteld. ‘Dit zijn museumstukken geworden.’

Theo Leether van de afdeling Telefoonbeheer is een telefoonverzamelaar. ‘De alleroudste telefoons van de universiteit, nog met zo’n slinger, heb ik thuis.’ Uit twee vitrinekasten in een kelder in het Radboudumc  – het zenuwcentrum van de campustelefonie – haalt Leether een grijs kastje. ‘Een tikkenteller, wie kent dit nog?!’

Universiteit en ziekenhuis tellen tien centrales om het telefoonverkeer af te werken, die in het Radboudumc is de grootste (een cluster van vijf centrales). Leether daalt met ons af naar de diepste krochten die de campus rijk is – een kilometers lange gang onder de grond met tal van kabels. ‘Kijk, dit is voor de noodtelefonie. Wat er ook gebeurt, het telefoonverkeer moet wél blijven werken.’

Een leven redden

Een poster aan de muur in de centrale onderstreept de urgentie van het werk. “Eén telefoontje kan een leven redden.” ‘Continuïteit staat naast digitale veiligheid bovenaan onze agenda’, zegt Leether. ‘Als de ene centrale uitvalt, neemt een andere centrale het over.’ In 1986 werd in het bètagebouw de eerste centrale in gebruik genomen, de rest van de campus volgde vijf jaar later. ‘Het systeem heeft ononderbroken gefunctioneerd.’

Het nieuwe systeem leidt de telefoongesprekken door dezelfde datakabels als die van het computerverkeer. Waarmee een einde komt aan het eindeloze gepriegel bij al die verhuizingen: elke telefoon moest steeds handmatig met snoertjes worden omgeleid naar een ander kastje. ‘Bij de verhuizing van de managementfaculteit neemt elke gebruiker zijn telefoon mee en plugt die in de muur. Klaar. Wij hoeven hier niks meer te doen’, legt Leether uit.

Nog een reden voor de telefonierevolutie is het ontbreken van de technische ondersteuning van de leverancier van het oude systeem. Bovendien werd het allemaal veel te bewerkelijk: waar voorheen tien mensen een week lang bezig waren met een software-update, zijn nu twee mensen in een half uurtje klaar.

Gezicht achter de stem

Wat niet verandert is het team van nu 22 mensen van de bedienposten van de telefooncentrale: die waren en blijven onvermoeibaar bezig al die in- en uitgaande gesprekken in goede banen te leiden. Vier mensen zijn aan het werk als we binnenlopen, een vijfde rust uit. “Goedemiddag, Radboudumc, met Mariska.” Eindelijk het gezicht bij de stem die velen op de campus goed zullen kennen.

Al deze mensen moeten steeds klaar staan om de moeilijkste bellers te woord te staan, zegt Leether. ‘Een patiënt die in de wacht staat voor een poli kan heel erg ongeduldig worden. Dit team moet dan de eerste klappen opvangen. Daar zijn ze gelukkig goed in getraind.’