Op het Binnenhof is gisteren het Jaarboek Parlementaire Geschiedenis gepresenteerd. De titel? De Verenigde Staten van Europa. Vox was er niet bij om verslag te doen: wij zaten bij de haard het boek te lezen. Vier vragen die in het boek worden beantwoord. Wie heeft het in Europa voor het zeggen? ‘Hoe gaan de Kamerleden en Europarlementariërs met elkaar om? Leon van Damme besloot er onderzoek naar te doen. Zijn conclusie? De nationale parlementen lijken meer te zeggen te hebben: zij ‘lijken vooralsnog de grote winnaar te zijn in de ‘competitie’ met het Europees Parlement.’ Niet dat het ego van de Europarlementariër daar heel erg onder te leiden heeft. Thijs Berman, lid van de PvdA-fractie in Europa: ‘Een Nederlandse parlementariër zei tegen me: “Wij spelen eredvisie”. Toen heb ik maar niet gezegd: “Wij spelen Champions League”.’ Waar draaide het vroeger allemaal om? Het korte antwoord: geld. Bob Reinalda gaat terug naar de bron en beschrijft het startpunt van de moderne Europese samenwerking. De basis wordt gelegd wanneer de oorlog voorbij is. De grote veroveraar is gevallen, iedereen is moegestreden en komt bij elkaar met de wil er wat van te maken. De doelstellingen? Verbetering van de betrekkingen, de formalisering van de manier waarop zaken geregeld worden en natuurlijk vrij verkeer van mensen en goederen binnen deze groep landen. Klinkt bekend toch, het naspel van de Napoleonitische oorlogen? Waar draait het nu om? Het korte antwoord: geld. De Europese Unie lijkt een bestuurlijke moloch, een uit de hand gelopen project dat maar wil blijven groeien, ten koste van de soevereiniteit van lidstaten. Nog even en we hebben hier niks meer te zeggen, en let maar op: die andere Oost-Europese landen komen er ook zo bij. Hilde Reiding beschrijft het huidige anti-Europese sentiment en dook in de geschiedenisboeken om te zien hoe de uitbreiding van de unie verlopen is. Ze komt tot een interessante conclusie: we maken ons vooral financieel zorgen. Gebrekkige integratie wordt nog steeds opgevoerd als argument tegen uitbreiding, maar tot het begin van de jaren negentig was dat juist het voornaamste discussiepunt als uitbreiding op de agenda stond: kan de unie meer leden opnemen? Vanaf het eind van de jaren negentig begint men zich vooral zorgen te maken over onze economische positie. Waar is Hans Wiegel eigenlijk gebleven? De prestige van het Jaarboek blijkt wel uit het feit dat ze de anders zo mediaschuwe VVD-coryfee Hans Wiegel zo ver hebben gekregen zich vele jaren na zijn laatste daadwerkelijke prestatie weer eens met de politiek te bemoeien. Wiegel schreef een fraaie necrologie over voormalig PvdA-Kamerlid en RU-hoogleraar Hans van den Doelen. De mooiste quote? “Van den Doel was een consequent denker, schrijver en politicus. Kort gezegd: hij moest niets weten van het ‘biefstuksocialisme’.” / Mark Merks