Afgelopen donderdag had ik het genoegen om met een zestal uitverkoren studenten van gedachten te wisselen met de illustere Deirdre Mc Closkey. Deze briljante Chicago-school econome, historica, communicatiewetenschapster annex Angliste deed er welgeteld 53 jaar over om te ontdekken dat ze van binnen geen man was maar vrouw. En zich dus tussen 1994 en 1998 van Donald maar stapsgewijs liet ombouwen tot Deirdre. Om in dezelfde veelbewogen periode er ook nog eens achter te komen dat ze geen kwantitatief georiënteerde Marxistische econoom was maar veeleer een a bleeding heart liberal die, oer-republikeins, pleit voor een piepkleine overheid. Dat leverde een even scherp als gezellig onderonsje op tussen ijverige studenten die Deirdres kloeke laatst verschenen turf Bourgeois Dignity: Why Economics Can’t Explain the Modern World hadden doorgewerkt en probeerden toch nog een gaatje te schieten in de redenering dat we niet te veel moeten emmeren over economische Westerse crisisjes maar het veeleer moeten hebben over almaar stijgende welvaart wereldwijd sinds pakweg 1850. Ofwel: de wereldwijde opkomst van burgerlijke deugden en waarden: ‘De zakelijke versie van geloof en rechtvaardigheid, ‘vertrouwen’ geheten, maakte – zonder al te veel afgunst – ondenkbare innovaties mogelijk. Rijke mensen gingen zich om het milieu bekommeren en er iets aan doen. Kijk om u heen: fotosynthese, goedkoop staal, spiegelglas, schoon water, machinaal textiel, creditcardaankopen, hoger onderwijs.’ Dat terwijl Deirdre eigenlijk doodmoe was na een lange, door Amerikaanse sneeuwstormen geteisterde vlucht, waarna ze stante pede van Schiphol was doorgereisd naar Nijmegen. En als ze moe is, speelt haar niet onaanzienlijke spraakgebrek nog net iets heftiger op dan normaal. Tel daarbij op dat ze bijna zeventig is en ze de medicatie was vergeten die de pijn in haar kapotte rug enigszins onderdrukt. En dan toch een even energiek als onuitwisbaar geurspoor achterlaten. Die niet te knakken montere geest in dat inmiddels behoorlijk afgetakelde omhulsel is terug te voeren op Deirdres verleden als captain van het plaatselijke college football-team. De nog steeds brede schouders en de inmiddels van rode nagellak en opzichtige ringen voorziene kolenschoppen verraden een stevige en atletische Donald om en nabij 1962. Nu als vrouw moet zij niet veel meer hebben van dat lompe gedoe. Maar als speler was Mc Closkey een ‘nasty rascal’ , vertrouwt hij/zij me glunderend toe tijdens het diner, onderwijl enthousiast een ferm stuk rood vlees naar binnen schrokkend. Vier, vijf keer per week keihard trainen, en dan op zondag de opgedane stormramkracht omzetten in intelligent uitgelijnd spel. Want Donald die Deirdre werd, was en is een geboren spelverdeler. Zo iemand die even charmant als berekend over je heen walst.

Lees alle columns van Mark Merks