De meeste internationale studenten verlaten Nijmegen na hun studie, bleek onlangs uit nieuwe cijfers. Maar niet iedereen vliegt uit. Vox sprak drie internationale alumni die wél in de regio bleven.

Maria Kinast (32) uit Letland, studeerde Business Administration. Ze woont en werkt in Nijmegen.

‘Toen ik tien jaar geleden naar Nijmegen kwam voor een uitwisselingsprogramma, was het of ik vanuit het drukke Riga naar een klein dorp verhuisde. Maar ik vond het geweldig, de mensen zijn supervriendelijk. Ik zou een halfjaar blijven, maar mijn leuke Duitse huisgenoot stak daar een stokje voor. We zijn getrouwd en wonen in Nijmegen.

Na de uitwisseling meldde ik me aan voor de master Business Administration in Nijmegen. Die master bleek echter veel moeilijker dan verwacht, voor het eerst in mijn leven haalde ik onvoldoendes. Gelukkig werd ik na een student-assistentschap bij het International Office gevraagd voor een baan op de marketingafdeling van de universiteit.

‘Intussen noem ik Nijmegen wel mijn thuis’

Hoewel ik al acht jaar in Nijmegen woon, voelt een tripje naar Riga nog steeds als naar huis gaan. Daar woont mijn familie en die mis ik natuurlijk enorm. De eerste drie, vier jaar bungelde ik tussen beide steden. “Nu woon ik even in Nijmegen, maar eigenlijk kom ik uit Riga”, zei ik dan, tot frustratie van mijn man. Intussen noem ik Nijmegen wel mijn thuis.

Ik houd van de directheid van Nederlanders. Waar ik enorm aan moest wennen, is het eten. Hoe kun je alleen brood eten als lunch? Gelukkig serveren ze overal op de campus soep. Ook begrijp ik niet hoe de gezondheidszorg in zo’n welvarend land zó slecht geregeld kan zijn. De huisarts neemt nauwelijks tien minuten de tijd om je te onderzoeken. Als ik verkouden ben, moet ik nog steeds de neiging onderdrukken het vliegtuig naar Riga te pakken.’

Szilárd Burján (27) uit Hongarije studeerde Politicologie. Hij woont en werkt inmiddels in Nijmegen.

‘Ik ben geboren in Roemenië, in een klein dorpje in Transsylvanië. Ik groeide op zonder internet en kleuren-tv. Toen mijn ouders verhuisden naar Boedapest, was dat een grote verandering. Ik bleef nieuwsgierig naar andere landen en kwam uiteindelijk in Nijmegen terecht.

Na mijn studie in Nijmegen heb ik nog in Aarhus en Swansea gestudeerd, en een tijdje in Zuid-Korea gewerkt. Ik kwam terug naar Nijmegen voor de liefde: liefde voor de stad, voor de Ooijpolder én voor een Brabants meisje. Ik ken haar via het project In touch with the Dutch, dat internationals koppelde aan Nederlandse penvrienden. We wonen nu samen in Nijmegen-Oost.

Nederlands

Ik heb bewondering voor hoe goed alles in Nederland is geregeld. Het is één grote bijenkorf, efficiënt en met een proactieve mentaliteit. Het enige lastige is de taal. Wat oudere Nederlanders maken je er soms graag bewust van dat je de taal niet spreekt.

De eerste maanden als afgestudeerde in Nijmegen waren moeilijk. Veel werkgevers nodigen je niet eens op gesprek uit als je geen Nederlands spreekt. Gelukkig werkte ik soms al als crossculturele trainer om bedrijven te leren over de Hongaarse en Roemeense cultuur. Nu geef ik als zzp’er trainingen over andere culturen, zoals laatst nog in het Radboudumc.

Voorlopig wil ik in Nijmegen blijven, maar het is mijn droom uiteindelijk terug te keren naar mijn geboortegrond. In Roemenië bezit ik een stuk grond van mijn grootouders. Daarop staan boerderijen, die ik wil ombouwen tot vakantiehuizen, om zo westerse toeristen kennis te laten maken met Transsylvanië.’

Raquel de Paiva Serôa da Motta (26) uit Brazilië studeerde Water and Environment. Nu woont en werkt ze in Wageningen. 

‘Ik kom oorspronkelijk uit Brasilia in Brazilië. Dankzij Science without Borders kon ik een jaar van mijn bachelor in het buitenland studeren. Vanwege mijn interesse in watermanagement was Nederland een logische keus.  Ik begon in Breda. Terug in Brazilië voelde het alsof mijn missie nog niet voltooid was – er lagen nog zo veel kansen open in Nederland. Ik kwam terug en koos voor de master Water and Environment in Nijmegen.

Na de master dacht ik terug te keren naar Brazilië. Maar tijdens een summerschool in Spanje ging ik toch vacatures in Nederland bekijken. Ik solliciteerde, werd na enkele skypegesprekken aangenomen en keerde terug naar Nijmegen. Ik had mijn kamer zelfs al opgezegd en moest een tijdje bij vrienden logeren.

Fietsen

Sinds vorig jaar werk ik bij een onderzoeksinstituut voor livestock, vee. Ik bestudeer de relatie tussen veestapels, water en de omgeving. Zo ben ik recent naar Ethiopië en Kenia gereisd om te onderzoeken hoe de uitdijende zuivelindustrie de natuurlijke grondstofvoorraden beïnvloedt.

Intussen houd ik echt van Nederland, ik kan me geen leven meer voorstellen zonder fietsen om me heen. Het spijt me wel dat ik nooit vloeiend Nederlands heb geleerd, dat mis ik bijvoorbeeld als ik op werkbezoek ga bij boeren in de omgeving. En als ik in Brazilië vrienden opbel voor een spontaan drankje, doen ze hun best om mee te gaan. Hier heeft iedereen drukke agenda’s: ‘Leuk, kun je volgende week woensdag?”’

Deze portretten staan ook in de nieuwe Vox