Teamleider Centraal Magazijn Ton Prudon neemt na 43 jaar afscheid van de campus. In de tussentijd is er veel veranderd. ‘Vroeger hadden we alles. Van warmtelampen voor de kassen tot schroefjes in alle soorten en maten.’

‘Ik ben al aan het afbouwen hoor’, zegt teamleider Centraal Magazijn Ton Prudon als we binnenkomen. ‘Als ik dit al die drieënveertig jaar had moeten doen, had ik het niet volgehouden.’ Prudon scant dozen, zet ze op de juiste plek, schrijft er eventueel een bestemming bij.

Bijna de helft van de tijd dat de universiteit bestaat: zo lang werkt Prudon op de campus. Daarvoor was hij, per toeval, ook betrokken bij de universiteit: hij werkte als timmerman mee aan de bouw van het Spinozagebouw.  ‘Veertien was ik toen. Nu loop ik er nog wel eens langs. Dan kijk ik naar de kozijnen, de gevels, en denk ik, ha, dat is best goed gelukt.’

B-faculteit

Niet lang na zijn timmerbaan belandde Prudon bij het meubelmagazijn van de ‘B-faculteit’, zoals hij en zijn collega’s FNWI in de volksmond noemen. ‘Mijn moeder werkte daar. Rustig een jaartje werken om te kijken wat ik wil, dacht ik. Maar dat werden er dus 43.’

De grootste reden om te blijven was het contact met de mensen, zegt Prudon. Zo was er bij de B-faculteit het wekelijkse voetbalmoment op de vrijdagmiddag, waarbij hoogleraren, promovendi, de mannen van de timmerplaats en het magazijn allemaal met elkaar voetbalden. ‘Hier was geen hiërarchie. Of die werd in ieder geval niet zo beleefd. Iedereen kwam wel langs voor een praatje bij onze balie.’

Zwevend dak

Inmiddels bestaat het magazijn van de universiteit uit niet veel meer dan een stapel dozen. Vroeger was dat anders: toen telde het zo’n 15.000 artikelen. Van schroefjes in alle soorten en maten, tot pennen in verschillende soorten kleuren, tot gereedschap en materialen om kasten mee te bouwen, de muren mee te verven, de kassen van de botanische tuinen mee warm te houden. Maar ook: de chemische opslag voor de proeven. ‘Dat had een zwevend dak. Als een explosie zou plaatsvinden, vloog het dak eraf.’

‘De universiteit maakte alles zelf’, legt Prudon uit. ‘We hadden lassers, timmermannen, schilders, stukadoors, glasblazers, enzovoort. Die kwamen bij ons voor hun materialen. We waren een soort snoepwinkel voor iedereen die wat wilde maken.’

Nu is dat veranderd. De universiteit besteedt het maakwerk uit en heeft dingen niet meer standaard op voorraad. Alles gebeurt op basis van bestelling. Daardoor is het magazijn steeds verder van de campus afgeschoven, en is het adviserende aspect grotendeels verdwenen. ‘Natuurlijk is dat beter. Het was levensgevaarlijk hoe die leveranciers over de campus reden’, zegt Prudon. ‘Maar ik vind het wel jammer. Ik mis het contact van de B-faculteit.’