Moderne games roepen al snel een gevoel van nostalgie op, naar de vaak wat krakkemikkige spellen die je als kind speelde. Vijf Vox-redacteuren vertellen over het favoriete computerspel uit hun kindertijd.

Annemarie Haverkamp. Geboortejaar: 1975

‘Een clowntje was ik, en ik stond op de rug van een leeuw. Samen moesten we door hoepels springen. Zodra ik terugdenk aan het computerspel Circus Charlie, begint direct het bijbehorende deuntje af te spelen in mijn hoofd. En zit ik weer in het kamertje dat we thuis ‘het kantoortje’ noemden.

Hoe oud was ik? Jaar of elf? Dat we al een Philips MSX-computer hadden, was bijzonder. Niemand had nog zo’n ding thuis, mijn ouders waren erg modern. Maar goed ook: mijn broer leerde met het apparaat programmeren en zou met die vaardigheid later een zeer goed belegde boterham verdienen.

Ik was het kleine zusje dat af en toe zeurde om een computerspelletje te mogen doen. Als clowntje moest ik ook aan touwen door de circustent zwieren en over aapjes op een evenwichtskoord springen. Op YouTube zoek ik Circus Charlie op. Het spel blijkt nog aandoenlijker dan in mijn herinnering.

Toch was niet alles koek en ei op die avonden dat ik samen met mijn broer, een glaasje sinas en een bakje chips achter de MSX zat. Als mijn clowntje niet deed wat ik wilde, gilde ik gefrustreerd dat de joystick stuk was. Mijn broer zegt het nog steeds weleens als ik boos word op een apparaat: “Het ligt zeker aan de joystick”.’

Stan van Pelt. Geboortejaar: 1978

‘Magisch was het, toen er een Commodore 64 bij ons in huis kwam, het zal rond 1984 geweest zijn. Een uit de kluiten gewassen, beigekleurig toetsenbord, dat je aansloot op een gewone tv – zo een met een ouderwetse, ietwat bolle beeldbuis. Drukte je op knopje 12 (het laatste kanaal), dan kwam het blauwe C64-scherm in beeld. ‘READY.’, liet hij ons in witte kapitalen weten.

Donkey Kong, Pole Position, Pac-Man, honderden malen moet ik ze gespeeld hebben, op die Commodore op mijn slaapkamer. Maar het allervaakst toch wel River Raid. Een even simpel als verslavend spelletje.

Met de joystick stuur je een vliegtuigje boven een rivier in vijandelijk gebied. Het doel, volgens de handleiding: ‘Blast battleships. Blow up bridges. Down dangerous helicopters and jets.’ Dat alles terwijl je ondertussen probeert vijandelijke vliegtuigen, helikopters en oevers te omzeilen.

Wat er nu zo verslavend aan was, is lastig te zeggen. Ik denk de kick van steeds sneller moeten reageren, de extra levens die je kreeg als je een level hoger kwam, en het net op tijd kunnen bijtanken als de al secondelang loeide. Eigenlijk niets anders dan sturen, schieten en een highscore halen dus – de basis van elk jongensspel.

En weet je wat het leuke is, ontdekte ik pas? Er is een retro-app. Ik ben even vliegen!’

Thomas Lazeroms. Geboortejaar: 1988

‘Daar zat ik weer, achter de dikke monitor in de werkkamer van papa en mama. “Niet te lang”, hadden ze nog geroepen bij het naar boven gaan. Maar ik had mijn zinnen al gezet op het vangen van vis en een route buiten de safe area. Daar waar je aangevallen kon worden door andere spelers en misschien wel alles verloor, een inboedel die me alles waard was. Aan de andere kant, ik had ook niet voor niks uren van mijn tijd gebruikt om mijn poppetje tot level 10 te brengen.

RuneScape was heel vermakelijk omdat ik mezelf er werkelijk in kon verliezen. Iets waar ik enorm van kon genieten. De wereld die werd geschetst was vredig, maar had ook een randje, zoals hierboven beschreven. Tussen alle andere poppetjes liep je rustig van dorp naar dorp, hakte je wat ijzer uit een steen, ruilde je spullen op het plein of leerde je bijvoorbeeld een helm maken.

Wat ik me het meest herinner, is de muziek. Die was altijd heel prettig en kon me volledig meenemen. Alsof ik eventjes echt daar was. Totdat mam het eindsignaal gaf: “Eten!”‘

Vincent Decates. Geboortejaar: 1995

‘Pokémon Master worden, daar was het me om te doen. Het begon bij Pokémon Red op de Game Boy Color, die al snel werd ingeruild voor de Game Boy Advance. Later werd het de uitklapbare versie. Spelend als een poppetje dat in de verste verte iets weg had van Ash Ketchum uit de animatieserie, bracht ik hele middagen voorovergebogen op de bank door, starend naar een veel te klein scherm.

Ash leerde met de jaren nieuwe Pokémon kennen en dus kwamen er nieuwe spellen. Red werd Silver. Silver werd Sapphire. En dan was er ook nog Yellow, met een Pikachu die achter je aan liep! Hoe het spel precies werkte, ik had
geen idee. Maar het doel was altijd om zoveel mogelijk verschillende beestjes te vangen én te trainen.

Mijn jongere broertje of de buurjongens hadden altijd de andere versie van het spel (respectievelijk Blue, Gold of Crystal en Ruby), waardoor we onderling konden ruilen en vechten. Voor wie alle verschillende kleuren al verwarrend zijn: per generatie zijn ongeveer 150 Pokémon te vangen. Allemaal met andere unieke eigenschappen.

Inmiddels zijn de spellen aangekomen bij generatie acht en volg ik het al lang niet meer. Maar van de eerste drie kan ik nog moeiteloos alle Pokémon opnoemen. Waren al die dagen voorovergebogen op de bank toch nog ergens goed voor.’

Eline van Asten. Geboortejaar: 1999

‘GoSupermodel, wat een fantastisch computerspel vond ik dat. Het werkte superverslavend: elke dag moest ik het spelletje spelen. Je had een eigen ‘model’, dat je kon aankleden zoals jij wilde. Een eigen garderobe met veel kleding, schoenen en accessoires. De garderobe kon alleen aangevuld worden met nieuwe spullen wanneer je genoeg geld had. Om dat geld te verzamelen, moest je een steeds hoger level bereiken. Dit gebeurde door heel veel spelletjes te spelen.

Zelfs mijn ouders werden bij dit spel betrokken. Ik was zo bloedfanatiek dat ik continu spelletjes wilde spelen voor het geld. Ik herinner me dat mijn moeder een aantal keer voor mij heeft gespeeld, zodat ik meer kleding kon kopen.

Bij een spelletje was het de bedoeling dat het model opgemaakt werd. Hoe beter je binnen de lijntjes bleef, des te meer punten kreeg je. Ook was er een spel waarbij je de haren van het model zo snel mogelijk moest knippen en in de juiste coupe moest brengen.

Met je model kon je verschillende ruimtes binnen om te chatten met andere modellen. Wat ik daar zo leuk aan vond, weet ik eigenlijk niet meer.’