Zondag is het allerlaatste feest in Doornroosje op de huidige locatie. Vox‘ cultuurtipper Robin Oostrum nam gisteren alvast afscheid tijdens zijn trip down memory lane. ‘De rij was altijd leuker dan het feest.’ 

Nog één keer fiets ik door de nauwe doorgang aan de Groenewoudseweg. Er zijn geen vrije fietsenrekken meer. Die zijn er nooit. Ik zet mijn fiets maar weer naast een barrel dat er nog verroester uitziet dan het mijne. Me overdreven bewust van elke stap richting de deur pak ik alvast mijn telefoon, mijn barcode in de aanslag om gescand te worden bij de ingang.

Ik herken Maarten en Eelco, twee vaste dj’s uit het Doornroosje-team. ‘Voor de afscheidsborrel moet je bij de ingang van de kleine zaal zijn’, zegt de eerste. Zonder verder sentimenteel gedoe loop ik om het gebouw heen naar de andere ingang. Tijd om afscheid te nemen van Doornroosje.

Ik ben een geboren Nijmegenaar, maar in Doornroosje kom ik pas sinds 2009. Al snel kreeg ik door dat je hier als eerste de (latere) grote artiesten kon zien: Mumford & Sons, The War On Drugs, The Gaslight Anthem… Ze stonden allemaal in Nijmegen alvorens de grote festivalpodia te betreden. Aan de muur bij de garderobe hangen vanavond voor de verandering geen aankondigingen maar herinneringen. Foto’s van die zojuist genoemde, eerste Nederlandse show van Mumford & Sons, maar ook van langer geleden: Red Hot Chili Peppers, Radiohead, Pixies, Joy Division, Green Day en Pink Floyd stonden allemaal ooit in Doornroosje.

Terwijl de vaste Doornroosje-dj’s voor de laatste keer hun plaatjes draaien denk ik terug aan mijn favoriete momenten aan de Groenewoudseweg. Nooit zal ik vergeten hoe Damien Jurado mijn verzoeknummer speelde. ‘You’ve chosen the saddest song I’ve ever written,’ zei hij er grijnzend bij. Ik moet terugdenken aan de keren dat ik tevergeefs in de rij stond voor een Beestfeest – de rij was altijd leuker dan het feest zelf.

Vanavond is er van een rij geen sprake: rond één uur lopen er nog zo’n vijftig mensen heen en weer tussen grote en kleine zaal. Als ik wegga krijg ik – bij wijze van aandenken – enkele stukken plamuur van het oude gebouw mee. Het echte afscheid vindt pas zondag plaats tijdens een speciale 24-uurs Planet Rose Closing Party, daarna verhuist Doornroosje definitief naar het nieuwe gebouw aan het Stationsplein. Hopelijk hebben ze daar wel genoeg fietsenrekken. / Robin Oostrum