Voor een echte Italiaanse pizza calzone of een goede Spaanse café cortado hoef je niet naar het buitenland. Een Italiaan, een Spaanse en een Duitser vertellen over het stukje thuis dat ze vonden in Nijmegen.

Cristina Lia Fernandez Regueiro (26) is promovendus bij scheikunde

‘Ik kom uit Abegondo, een klein dorpje vlakbij Santiago de Compostella. Het ligt in de regio Galicië. De mensen die hier in lunchroom Fingerz werken, komen daar ook vandaan. Toen ik daarachter kwam – mijn buurvrouw is ook Spaans en wist me dat te vertellen – ben ik meteen op de fiets gestapt. Het was nog voor openingstijd, maar ze lieten me toch binnen. We hebben in de regio een uitdrukking, morriña, wat heimwee naar Galicië betekent. Dat deel ik met de mensen hier. We praten over onze streek en over de dingen die we missen, zoals de zee en de manier van leven.

Zelf mis ik vooral het leven buitenshuis: in de bars en cafés. Elke dag na college of werk ging ik naar een café om met mijn vrienden koffie te drinken en urenlang te praten. Dat doen Nederlanders niet.

Meestal kom ik hier in de namiddag en bestel alleen een café cortado, dan voel ik me weer even thuis. Veel koffie en een klein beetje melk. Ik vind melk niet lekker, anders dan veel Nederlanders. Mijn collega’s drinken altijd melk tijdens de lunch, daar moest ik echt aan wennen.

Misschien dat ik na mijn promotie in Nederland blijf. Een baan ga zoeken in de scheikunde of – wie weet – in de communicatie. Thuis zijn geen banen. Ik leer nu Nederlands. Néé, geen Nederlands gaan praten nu!’

(Tekst gaat verder onder de foto.)

Giacomo Tartaro (27) is onderzoeksassistent bij het Donders Instituut

‘Eten is een sociale aangelegenheid in Italië. We haasten niet, eten twee keer per dag warm en blijven rustig zitten tot iedereen klaar is. Al lopend een broodje naar binnen werken kan echt niet. Ook na een lange werkdag kook ik een verse maaltijd. Meestal pasta. De Italianen in het gebouw waar ik woon, zoeken elkaar vaak op. En als ze horen dat ik voor hen kook, schuiven ze ook graag aan.

Ik blijf in Nederland, ik voel me hier thuis. Maar een goede salami of een romige burrata? Die heb ik nog niet gevonden. Daar geniet ik dan extra van als ik in Italië ben. Nederlanders zijn gezellig, staan open voor een praatje. En ze werken keihard. Maar koken? Nee, dat kunnen ze niet. Het enige wat ik hier heb geleerd, is dat je alles kunt frituren. Zo’n maaltijd uit het vet zou ik mijn familie echter niet durven serveren.

Ik ben geboren en getogen in Milaan en loop inmiddels drie jaar op de campus rond. Iedere dag lunch ik hier in de Donderskantine. Meestal bestel ik een pizza calzone met als toetje tiramisu. En een espresso, want echte Italiaanse espresso vind je alleen hier bij Donders. Moet je deze calzone eens zien. Heerlijk. Een dampend stukje thuis. Grazie!’

(Tekst gaat verder onder de foto.)

Damian Noga (22) is bachelorstudent bij Psychology

‘Zelfs in Australië ging ik naar de Aldi. Al mijn boodschappen doe ik er. Vitalgebäck, een soort havermoutkoekje, neem ik standaard mee naar huis: echt een aanrader! En het bier natuurlijk, hoewel ik minder drink dan de gemiddelde Duitser. Ik kwam anderhalf jaar geleden naar Nederland voor mijn studie en het bevalt goed. Nederlanders zijn relaxed en lijken gelukkiger dan Duitsers. Ze zijn ook minder formeel. Omdat iedereen hier Engels spreekt, voelde ik me al snel op mijn gemak. En met de vele Duitsers op de campus is er altijd een stukje ‘thuis’ in de buurt.

Mijn beste vriend en ik gaan in het weekend wel eens naar de Aldi in Kranenburg. Het brood is hier namelijk helemaal niks. Veel te slap. Ook hagelslag begrijp ik nog steeds niet, dat kan toch niet bij je ontbijt? Wel heel blij ben ik met de vegetarische kapsalon en alle gefrituurde snacks. Dat laatste is typisch Nederlands, in ieder dorp zit wel een snackbar. Verder is er weinig verschil tussen thuis en Nederland. Ik kom al twintig jaar bij de Aldi en kan die traditie hier gewoon voortzetten. Het is Duits én goedkoop, een perfecte match!’

Dit artikel staat ook in de special van Vox over internationalisering.