Noël Spauwen begint een afstudeerhotel. De Nijmeegse trainer richt zich op studenten die muurvast zitten en hun scriptie niet afgerond krijgen. Klinkt goed. Maar wat is dat precies, dat afstudeerhotel?

Waarom doet u dit?
‘Het is natuurlijk gewoon mijn werk. Ik ben trainer en werk als zelfstandige. Ik heb altijd met studenten gewerkt. Als externe heb ik jarenlang voor de universiteit gewerkt, voor de dienst studentenzaken. Het ging dan om hulp bij het schrijven van scripties en mentorenvoorbereiding. Ik voel me thuis op de universiteit, dat is mijn biotoop. Het idee om hieraan te beginnen ontstond toen de langstudeerboete werd voorgesteld.’

U bent dan vermoedelijk de enige die baalt dat de maatregel afgeschoten is.
‘Ik ben vast geen goede zakenman, maar ik ben blij dat het niet doorgaat. Het hele idee is een verschrikking. Maar toch geloof ik dat er wel behoefte is aan mijn diensten.’

Wat gaat u dan precies doen?
‘Ik richt me op de begeleiding van studenten die om welke reden dan ook het normale pad niet kunnen volgen. Op studenten die wel willen afstuderen, maar niet over het gereedschap beschikken om het af te maken. Die wil ik helpen: door ze de noodzakelijke instrumenten aan te reiken, door ze te helpen hun gedrag aan te passen., of door ze bij de lurven te pakken, als dat nodig is. Het is niet de bedoeling om op de stoel van de scriptiebegeleider te gaan zitten. En ik concurreer ook niet met de schrijfcoaches. Het draait om gedragsverandering, intensieve coaching.’

Hoe ziet het traject er uit?
‘Na het eerste contact, een telefoongesprek, vraag ik de deelnemer een aantal opdrachten te maken. Het doel? Ze helpen me het probleem vast te stellen. Dan volgt een stevig intakegesprek, waar we de opdrachten ook bespreken. Ik vind dat belangrijk: daar stellen we vast of het zin heeft om samen aan het traject te beginnen. Denk ik de student te kunnen helpen? Zie ik voldoende motivatie en aanknopingspunten? En heeft de student er zelf een goed gevoel bij? Is het antwoord op een van die vragen ‘nee’, dan moeten we er niet aan beginnen.’

Maar als het antwoord ‘ja’ is?
‘Dan komen de studenten – ik wil werken met groepjes van drie – drie dagen fulltime bij mij in huis. Iedere student krijgt daar dagelijks een cursus, één op één, gericht op de specifieke doelen die we willen halen. Dat is per persoon anders. De anderen kunnen dan rustig werken. Ook is er eens per dag een groepstraining. Het helpt om te zien waar anderen mee worstelen, om van elkaar te leren.’

Waarom die overnachtingen?
‘Omdat we het anders moeten doen. Het doel is om de student uit het vaste patroon te halen, nieuwe patronen aan te leren. In een nieuwe omgeving komen, weg van de plek waar het niet lukt, dat maakt deel uit van het proces. Ik kook voor ze, zorg voor ze. Deelnemers moeten zich focussen op hun scriptie, op het proces.’

En als ze weggaan, dan…
‘Dan hebben de deelnemers nieuwe inzichten opgedaan en een pakket aan taken en instrumenten meegekregen. Er is nog steeds werk aan de winkel, een scriptie schrijf je niet in drie dagen. Maar de student hoort het vertrouwen en overzicht weer terug te hebben. Ze hebben weer macht over het project en handvatten om het af te ronden. Twee weken later is er een tweede sessie. Dan kijken we hoe het gaat, schaven we waar nodig bij.’

1350 euro, het is en blijft voor een student een flink bedrag.
‘Ja, dat is zo. Maar het is ook een buitengewoon intensief programma: voor hen, maar ook voor mij.’ / Mark Merks