Gaan studenten gebukt onder sociale afstand en thuis studeren? Vijf studenten vertellen over hun lockdown-dagen: ‘In het begin vond ik het heerlijk om uit te waaien bij mijn ouders op Texel.’

Marijn Kuipers: Kan ik nog op bezoek bij mijn ouders? Net als veel andere studenten stelde Marijn Kuipers (23) zich deze vraag nadat Nederland op slot ging. Ondanks haar angst haar ouders aan te steken, besloot ze te gaan. ‘Ik zou daar zoveel mogelijk binnen blijven.’

De veerboot naar Texel zou mogelijk stoppen met varen, dus nam Marijn een volle koffer mee om het er maanden te kunnen uithouden. In eerste instantie genoot ze bij haar ouders en broer. ‘Het was enorm fijn mijn familie weer te zien. Ik vond het heerlijk om daar uit te waaien.’

De komst van toeristen leverde verhitte discussies op. ‘Texel leeft van het toerisme, maar tegelijkertijd ontstond er een sentiment dat buitenstaanders niet meer welkom zijn. Hoewel iedereen die ik sprak, snapte waarom ik was gekomen, trok ik me dit aan. Ik voelde me even geen onderdeel meer van het eiland.’ Toch was dit niet de reden waarom Marijn besloot terug te keren naar Nijmegen. ‘Ik had op Texel niet het idee dat mijn studie doorliep, het voelde als vakantie.’ Daarnaast bleven de zorgen om haar ouders. ‘Ik dacht dat ze veiliger zouden zijn als ik in Nijmegen was. Irrationeel, ik weet het.’

Dus keerde Marijn met haar zware koffer weer terug naar haar studentenhuis in Nijmegen- Oost. Hoewel ze Texel mist, is ze voorlopig van plan in Nijmegen te blijven, ook om de familie te behoeden voor besmettingsgevaar. ‘We blijven videobellen, al is het jammer dat we mijn komende verjaardag niet samen kunnen vieren.

Hieke Zoon: Na zes jaar op kamers in Nijmegen, vertrok Hieke Zoon (24) aan het eind van haar master Environment and Society (tijdelijk) naar haar ouders in Culemborg. ‘Ik zag een lockdown in mijn studentenhuis niet zitten, bij mijn ouders is meer bewegingsruimte en zijn er meer mensen om me heen.’ Nu geeft ze als ervaringsdeskundige elke dag op het balkon BOM-lessen aan de buurt.

Ja, het is gezellig thuis met haar ouders, broertje en zusje en twee cavia’s. Maar daarvoor laat ze in Nijmegen wel wat achter. Als secretaris van de Universitaire Studentenraad, politiek commissaris van de International Student Organisations Nijmegen en als lid van een reeks commissies stond ze midden in het studentenleven. Werkzaamheden van de Studentenraad gaan online door. ‘Voor de rest is bijna alles weggevallen.’

Hieke zit in het laatste jaar van haar master. Het plan was om na haar studie te gaan reizen en aansluitend een baan te zoeken. Ook dat gaat nu niet door. ‘Het is een heel raar einde van mijn studie’, zegt Hieke. ‘De afdeling waar ik stage liep stuurde nog bloemen naar Nijmegen, maar ik was al bij mijn ouders. Er zal ook wel geen diplomaceremonie komen.’ Een aantal internationale vrienden is al naar huis, misschien komen die nooit meer terug naar Nijmegen.

Hieke wil nu haar lesbevoegdheid halen via een educatieve master. ‘Ik hoop dat straks iedereen op de campus er weer zin in heeft. Vóór de coronacrisis kwamen de studenten weinig naar activiteiten. Misschien beseffen ze nu wat sociale contacten waard zijn.’

Floris Boone: De ene student volgt alle quarantaineregels nauwgezet, de ander gaat bij iedereen op de koffie. Geneeskundestudent Floris Boone (29) hoort bij de groep die wat strenger is en blijft zo veel mogelijk binnen, in zijn studio in het SSH&-complex Mariënbosch. ‘Sommige mensen zijn wat laks en gaan onnodig naar buiten. Soms vaar ik tegen hen uit, omdat ik vind dat iedereen zijn best moet doen. Meestal begrijpen ze dat, ook omdat ze weten van wie de boodschap komt.’

Veel binnen zitten was vooral in het begin lastig. Wat Floris hielp was een toenemend digitaal contact: met vrienden zit hij te gamen, te praten of te zingen, terwijl ook zijn musicalvereniging nu digitaal repeteert. Na een oproep van het Radboudumc aan geneeskundestudenten, werkt hij nu mee op de corona-afdelingen, een mooie vervanging van zijn uitgestelde onderzoeksstage. ‘In plaats van geforceerd thuiszitten, kan ik mezelf ook nuttig maken. Daardoor kwam ik toch weer onder de mensen.’

Thuiszitten eist bij veel mensen zijn tol, maar Floris denkt het aan te kunnen. ‘Vooralsnog zit ik lekker in mijn vel en heb ik genoeg te doen. Het grootste probleem wordt waarschijnlijk de temperatuur in deze kamer. In de zomer kan het hier enorm warm worden. Of ik mezelf met iemand zie afspreken? Chillen met andere mensen is een luxe die ik mezelf nu eigenlijk niet kan toestaan. Al merk ik in het ziekenhuis dat het goed is om mensen te zien. Als ik er echt door zou zitten, zou ik wel met een vriend afspreken om mijn ei kwijt te kunnen. Maar wel op anderhalve meter afstand.’

Dispuutvilla Olifant: Huishond Lulleaux kan haar geluk niet op: zeven keer per dag nemen de bewoners van Villa Olifant haar nu mee uit. Ook Abel Buijnsters (20), eerstejaars politicologie, loopt vaak met haar naar de Waal. Sinds dit collegejaar woont hij in de dispuutvilla. Samen met Tijn Craandijk (21), Stijn Horlings (23) en nog zeven dispuutgenoten zit hij in lockdown. Niemand (afgezien van een enkele vriendin) komt het huis nog in.

‘We hadden altijd mensen over de vloer’, vertelt Abel. Dan waren er nog de dispuutavonden op donderdag en de avonden in De Kroeg [de sociëteit van Carolus Magnus, red.]. ‘Het was best een groots en druk leven’, zegt medebewoner Tijn. ‘Dat is nu allemaal weggevallen.’ Enige voordeel volgens Stijn: ‘Je bespaart veel geld.’

De deur van Villa Olifant blijft dicht, maar binnen gaat het dispuutleven in aangepaste vorm door. Social distancing is niet te doen met tien man in een huis, dus staan de kamerdeuren juist wagenwijd open. ’s Avonds komen de dispuutleden bij elkaar om uitgebreid te eten. Tijn: ‘We proberen allemaal nieuwe recepten uit. De paella met kip was een groot succes.’

Saai is het leven niet. Onlangs organiseerden de studenten een minifeest – met dj – voor alle huisgenoten. Opkomst: vijf man. De bewoners melden zich bij toerbeurt aan voor een gratis introductieabonnement op Disney+. Dankzij een zelfgevlochten koord kunnen biertjes eenvoudig naar het dakterras worden gehesen. De tuin is opgeruimd. En de verkeersborden, die al lang weggehaald hadden moeten worden, zijn nu verdwenen.

Huisgenoot Abel heeft wel een beetje pech, want als jongste bewoner van de villa moet hij de rotklusjes doen. Gelukkig tonen zijn dispuutgenoten genade en zijn de taken iets eerlijker verdeeld dan anders. ‘Ik moet de gangen nog wel schoonmaken, maar de anderen zetten zelf hun bord in de afwasmachine.’ Geluk bij een ongeluk: veel andere klussen gaan nu niet door, zoals bob zijn tijdens feesten, of koken voor twintig gasten.

Zelfs studeren lukt tot op zekere hoogte. Rekening houden met elkaar gaat steeds beter. Abel: ‘In het begin hadden mensen er schijt aan en draaide iedereen harde muziek.’ Tijn: ‘Inmiddels kunnen we elkaar er zonder problemen op aanspreken als dat nodig is.’ De student is wel een beetje huiverig voor de zomervakantie, dan zou de verveling weleens kunnen toeslaan. En daarna, in het postcoronatijdperk? Tijn wil eerst bij zijn familie op bezoek. Stijn gaat een terrasje pakken. Jongste bediende Abel kan geen genoeg krijgen van zijn dispuut: ‘We hadden met jaargenoten afgesproken dat we na al die rotklusjes als feuten eens goed uit eten zouden gaan. Dat kunnen we dan eindelijk doen.’

Lana van Oostwaard: Hoe het is om in één klap je vrijheid te verliezen, wist Lana van Oostwaard al vóór de coronacrisis begon. De masterstudent Filosofie van de Bedrijfswetenschappen was goed voorbereid op de intelligente lockdown, door een burn-out en bijnieruitputting twee jaar geleden. De ziekte, die ernstige vermoeidheid veroorzaakt door verminderde cortisolaanmaak, kluisterde haar een jaar lang aan haar bed.

‘Ik herken veel in hoe mensen nu op de coronacrisis reageren met hoe dat destijds voor mij was,’ vertelt Van Oostwaard. ‘Je gaat door een aantal fases: ontkenning, boosheid, twijfel.’ Al die fases had ze tijdens haar ziekte al doorlopen. ‘Ik had al een aantal nieuwe hobby’s bedacht die je thuis kunt doen, je richt je leven anders in.’

Van Oostwaard zit nu in het tweede jaar van haar master. Die besloot ze in drie jaar te doen in plaats van twee, ‘zo kon ik mijn energie beter verdelen.’ Want hersteld is ze eigenlijk nog steeds niet helemaal. Vorige week nog moest ze twee dagen plat nadat ze de vloer had gedweild. Corona biedt haar nu de ruimte om het rustig aan te doen.

Hoewel de rust fijn is, blijven ook voor Van Oostwaard de gevolgen van de coronacrisis niet uit. ‘Wat ik vooral lastig vind is het gebrek aan contact met vrienden.’ Van Oostwaard noemt zichzelf een gezelligheidsdier. Zeker een keer per maand organiseerde ze – vóór corona – huisfeestjes met haar vriend. ‘We wonen in een omgebouwde bar, dus perfect voor feestjes.’

Omdat ze dan toch ook thuis was, kon ze gemakkelijk tussendoor even liggen, op tijd naar bed gaan en voor eten zorgen dat haar lichaam kon verdragen. ‘Onze vriendengroep bestaat uit 30 man, de mensen die ik nu tijdens corona zie zijn op één hand te tellen.’

Bang om Covid-19 te krijgen is Van Oostwaard niet. ‘Als je me dit vorig jaar had gevraagd, was het anders geweest, maar volgens mij loop ik nu geen extra risico.’ Bang zijn vindt ze sowieso zonde, je weet toch niet wat de toekomst brengt, leerde ze twee jaar geleden. ‘Het leven dendert over je heen. Als iets op de ene manier niet lukt, dan maar op een andere. Je moet creatief zijn.’

Die les past ze ook nu weer toe: ze gooide haar scriptieonderzoek om en maakte er een corona-onderzoek van. De uitvoering gebeurt vanuit huis. ‘Maar ik mis de UB wel, hoor. Daar kon ik pas echt goed studeren.’

Deze interviews vonden plaats vóór de versoepelde maatregelen. Het artikel verscheen eerder in de coronaspecial.