In de lente van vorig jaar sprak Vox met vijf studenten over hun leven in een lockdown. Destijds konden ze niet weten dat ze nu, bijna een jaar later, opnieuw in een lockdown zouden zitten. ‘We zeiden tegen elkaar: over twee weken zijn we er vanaf. Wat waren we naïef.’

Marijn Kuipers

Gefrustreerd. Dat is hoe Marijn Kuipers (24) haar gevoelens het beste omschrijft. Gefrustreerd vanwege de uitzichtloosheid, het gebrek aan ondersteuning, haar studie. ‘Ze zeggen dat iedereen één keer per week naar de uni kan komen, maar dat gebeurt niet. Mijn hele masterjaar heb ik nog geen college op de universiteit gehad. Jammer, want ik hoopte er nieuwe mensen te ontmoeten. Nu is het soms bijna ongemakkelijk tijdens discussies via Zoom, omdat je elkaar niet echt kent.’

De ongemakkelijkheid is voor Marijn tot daaraan toe. Waar ze echt van baalt, is haar herkansing voor statistiek. ‘Voor dat vak had ik veel moeite gedaan. Dat de colleges nu digitaal zijn, helpt ook niet. Al doen de docenten echt hun best.’ Als ze dit jaar niet al haar vakken haalt, mag ze geen geld meer lenen bij DUO. ‘Dat zorgt voor heel veel stress. Ik maak me best veel zorgen of ik rond blijf komen.’

‘Ik probeer er maar niet teveel over na te denken. Als ik dat doe, slaat mijn hoofd op hol. De overheid doet te weinig om studenten te helpen, terwijl bedrijven allemaal ondersteund worden. Daardoor kan de universiteit nu ook weinig doen. Pas nu de verkiezingen eraan komen, begint de politiek opeens te praten over studenten.’

‘Gelukkig heb ik ook veel om dankbaar voor te zijn’, zegt Marijn. ‘Aan mijn huisgenoten heb ik veel. We vormen eigenlijk een grote bubbel met elkaar en onze partners.’ Daaronder valt ook Marijns nieuwe Franse vriend – ze hebben elkaar ontmoet tijdens de eerste lockdown. Soms is liefde in de lockdown lastig. ‘Ik ben heel blij met hem, maar wil niet al mijn frustraties op hem afreageren.’ Met kerst gingen ze voor het eerst samen Nijmegen uit, om Marijns ouders op Texel te bezoeken. ‘Bizar hè, voor de eerste keer. Het zal helaas nog wel een tijdje duren voordat ik zijn ouders in Frankrijk kan ontmoeten.’

Hieke Zoon

Hieke Zoon (25) woonde tijdens de eerste lockdown tijdelijk weer bij haar ouders in Culemborg. Nu is ze terug in Nijmegen. ‘Mijn vrienden kwamen ook terug en ik ging stage lopen bij het Stedelijk Gymnasium, dat is bij mijn studentenhuis om de hoek’, vertelt Hieke. ‘Mijn huisgenoten zijn ook teruggekomen, ze zijn als een soort tweede familie. We spelen veel spelletjes en we eten samen. Vooral nu met de avondklok ben ik blij dat ik ze heb.’

Toen Vox haar vorig jaar interviewde, had Hieke net besloten een educatieve master te volgen na haar master Environment and Society. Ze wilde nog geen afscheid nemen van het studentenleven. ‘Het was een beetje een ondoordachte keuze’, zegt ze. ‘Ik wilde vooral nog niet beginnen met werken.’ De master bleek echter een schot in de roos. ‘Het lesgeven bevalt supergoed, ik ga straks werk zoeken als aardrijkskundedocent op een middelbare school.’

En het studentenleven? ‘Dat heb ik niet meer’, zegt Hieke. ‘Ik heb een prima leven, maar het is een stuk serieuzer geworden.’ Voor corona ging ze bijna elke dag wel een drankje doen. ‘Laatst vierden we het afstuderen van een huisgenootje. De volgende ochtend dacht ik: “Ohja, zo voelt het om een kater te hebben”.’ Die drankjes is ze niet meer gewend en als straks alles weer normaal is verwacht ze ook niet meer elke avond op stap te kunnen. ‘Tegen die tijd ben ik afgestudeerd en werk ik misschien als docent. Leerlingen hebben het meteen door als je moe bent, dan heb je echt geen leuke les meer.’

Maar een serieuze baan stelt Hieke ook nu weer even uit. Na het huidige drukke collegejaar, waarin ze twee masters afrondt, wil ze zichzelf een paar maanden rust gunnen. ‘Als corona het toelaat ga ik misschien wel een tijdje in Wenen wonen, dat wil ik al heel lang. Lekker in een koffietentje werken en de stad leren kennen.’ ​

Floris Boone

Waar veel jongeren moeite hebben om te gedijen in coronatijd, gaat het Floris Boone juist voor de wind. Hij verhuisde vorig jaar in de lente naar een nieuwe kamer, waardoor hij de zomerse hitte in zijn SSH&-studio ontweek. ‘Ik zit nu goed in deze kamer’, zegt hij over de studio in Oost.

De grootste verandering is zijn nieuwe baan: Floris (30) rondde afgelopen oktober eindelijk zijn studie Geneeskunde af en begon een maand geleden als basisarts op de longafdeling van het Radboudumc. ‘Met de baan ben ik heel blij’, zegt hij. ‘Dat je af en toe een hoofdpijndossier voor je kiezen krijgt, doet daar niks aan af.’

‘Ik ben er een stuk gelukkiger door geworden’, vervolgt hij. ‘Niet dat ik ongelukkig was toen je me de vorige keer sprak, maar nu heb ik het gevoel echt iets voor mensen te kunnen betekenen. En ik ben voor mijn werk onder de mensen. Omgaan met collega’s en samen kunnen lachen scheelt ook enorm.’

Dat Floris in een gelukkige positie verkeert, beseft hij maar al te goed. Voordat hij aan zijn baan begon zat hij constant thuis. ‘Ik miste toen heel erg een ritme. Soms bleef ik tot twee uur ’s nachts wakker zonder echt iets te doen. Wat mij toen heel erg heeft geholpen is een vaste routine in mijn leven te brengen. Dat kan al zo simpel zijn als je bed opmaken. Dat soort dingen helpen je om ritme te krijgen.’

Een mooie kamer, een fijne baan. Kan er nog meer ten goede veranderen in Floris’ leven? Hij weet nog wel een ding op te noemen. ‘Ik zou wel weer willen daten, dat durf ik nu niet aan. Dames ontmoeten.’ Het zou de kers op de taart zijn. ‘Voor nu ben ik best tevreden.’

Dispuutvilla Olifant

Abel Buijnsters (20) kan zich nog goed herinneren hoe hij vorig jaar in de eerste week van de lockdown met zijn huisgenoten op de bank zat. ‘We zeiden tegen elkaar: over twee weken zijn we er vanaf. Die scène staat op mijn netvlies gebrand. Wat waren we naïef.’ De politicologiestudent begint last te krijgen van wat hij zelf de ‘coronasleur’ noemt: hij heeft er genoeg van om binnen te zitten.

Abel is blij met zijn negen huisgenoten, maar wordt soms ook ‘gek’ van de non-stop borrels die in Villa Olifant plaatsvinden. ‘Er zitten elke dag wel mensen te borrelen.’ De drukte hoort erbij als je in een dispuutshuis woont, maar nu is het elke dag ‘feest’ vanwege de gesloten kroegen. ‘Voor corona gingen we in de stad wat drinken, toen kon je thuis nog slapen en studeren.’ Sommige huisgenoten zitten er echt doorheen, merkt Abel. ‘Die kunnen de drukte niet meer aan. Soms gaan ze even naar hun ouders om bij te komen.’

Hoewel het druk is in huis, telt Abel toch zijn zegeningen. ‘Ik heb vrienden die geen huisgenoten hebben. Ik vond eerst dat ze zich niet zo aan moesten stellen over de maatregelen, maar ik snap nu hoe moeilijk het voor ze moet zijn.’

De vorige keer dat hij met Vox sprak was Abel één van de nieuwste bewoners van het huis. Hij moest de rotklussen doen, zoals het huis opruimen. Dankzij nieuwkomers is dat nu voorbij. Hij heeft medelijden met de nieuwe dispuutsleden. ‘Voor mij maakten de feesten en het onderling contact het waard, maar zij hebben alleen de rotte dingen zoals het adspirantaat (ontgroening voor disputen, red). Alle leuke dingen gaan niet door. Het is pittig voor ze.’ Van de zeven aspirant-leden die zich dit collegejaar aanmeldden vielen er al drie af.

Onderling proberen de huisgenoten de sfeer erin te houden. ‘We eten samen en laatst hebben we een carnavalsfeest gehad, dat was echt heel leuk.’ Als alles straks weer is zoals het was, staat Abel een ‘grote chaos’ te wachten. Veel disputen en ook Villa Olifant zelf hebben hun lustra niet kunnen vieren. ‘Er is straks een halfjaar lang om de week wel ergens een lustrum te vieren. Niet te doen. Ik kan wel vast beginnen met sparen.’

Lana van Oostwaard

Lana van Oostwaard (29) zit in de flow. ‘Ik heb het afgelopen jaar veel tijd besteed aan soul searching’, legt ze uit. De masterstudent filosofie wilde iets nuttigs doen met de vele uren die ze door de maatregelen thuis moest doorbrengen. ‘Ik heb de kracht van YouTube ontdekt’, vertelt ze. ‘Je kan daar leuke podcasts luisteren, yogalessen volgen en inspiratie opdoen.’

Via het videoplatform leerde ze bijvoorbeeld de Wim Hof-methode kennen, waarbij je de ochtend begint met ademhalingsoefeningen en een koude douche. Door de methode uit te proberen stapte ze uit haar comfortzone en dat voelde goed, de koude douche is nu onderdeel van haar ochtendritueel. ‘Mijn vriend kon het bijna niet geloven, hij weet wat een koukleum ik ben.’

De extra energie die deze nieuwe levensstijl oplevert, steekt Lana in haar scriptie. De vorige keer dat ze met Vox sprak had ze die net omgegooid, vanwege de coronacrisis. ‘Ik zag de pandemie als een kans, het bood veel stof voor onderzoek.’ Ze onderzoekt nu de immuniteitsparadox. ‘Die beschrijft hoe onze obsessie met veiligheid ervoor zorgt dat we beschermingsmaatregelen nemen die vervolgens zelf weer een gevaar vormen, voor economie, welzijn en samenleving.’ Op Koningsdag moet de scriptie af zijn. Als alles volgens plan verloopt, volgt ze na de zomer nog één vak en studeert ze in oktober af.

Na een jarenlange worsteling met haar gezondheid door een burn-out en bijnieruitputting, gaat het nu beter met Lana. ‘Ik beschouw mezelf niet als ziek maar ik ben ook nog niet helemaal genezen.’ Het is een lange weg, waar ze aan blijft timmeren. De ‘zoektocht naar haar ziel’ werpt in ieder geval vruchten af, blijkt uit de vastberadenheid over haar toekomst. ‘Ik wil niet terug naar hoe de wereld was vóór corona. Ik hoop op een betere wereld. Daaraan wil ik zelf ook bijdragen.’ Na een pauze van twee maanden gaat ze straks op zoek naar een baan die bij die wens aansluit.

En dan is er nog de zomer van volgend jaar: ‘Dan ga ik trouwen’, glundert Lana. Tijdens de jaarwisseling droeg haar vriend een gedicht voor en ging op zijn knie. Wanneer ze elkaar het ja-woord geven is dat hopelijk in heel andere omstandigheden dan in de zomer van afgelopen jaar.