Drie Radboud-heren hebben de eerste complete biografie van hoogleraren aan de medische faculteit geschreven. 'Professoren op Heyendael' heet het boek dat verscheen in het kader van 65-jarig bestaan van de faculteit. ‘Het heeft soms overredingskracht gekost iemand in dit boek te krijgen.’

Vijf jaar. Zo lang duurde het pionierswerk van Fons Plasschaert en Gerd Rosenbusch dat onlangs is uitgemond in hun huzarenstukje, een overzicht van alle 277 medische hoogleraren uit de inmiddels 65-jarige geschiedenis van de faculteit. Fons Plasschaert, zelf emeritus Tandheelkunde: ‘Van sommigen was niets meer bekend. Dan moesten we hun geschiedenis zelf helemaal gaan uitpluizen.’

Gerd Rosenbusch, emeritus Radiologie, benadrukt het belang van het boek als naslagwerk. ‘We wilden het compleet hebben, niemand mocht ontbreken.’ De opzet van het boek dicteert dat rijp en groen, beroemd en onbeduidend van de samenstellers precies dezelfde aandacht hebben gekregen. Fons Plasschaert: ‘We hebben geen waarde-oordelen geveld, dit boek is geen eregalerij. Iedere emeritus was ons evenveel waard.’

Slaande deuren
Het streven naar volledigheid vereiste in een aantal gevallen overredingskracht. Plasschaert: ‘Niet iedereen is hier goed weggegaan, het ging soms met slaande deuren.’ Een aantal emeriti wilde niet eens een vermelding in het boek, maar werd uiteindelijk toch over de streep getrokken. De redactie wil geen boekje open doen over de grootste probleemgevallen bij het samenstellen van het boek.

Universiteitshistoricus Jan Brabers is vanwege zijn eerdere historisch werk over de medische faculteit aan het redactieteam toegevoegd. Hij noemt als voorbeeld van een lastig vertrek de farmacoloog Eef Ariëns. ‘Een briljante figuur, maar ook een ruziemaker. Hij heeft niet eens een afscheidsrede gehouden.’

Een andere bijzondere naam onder de 277 emeriti is Jos Seelen, in wiens vertrek uit Nijmegen (al na één jaar) ook een zekere tragiek schuilt. Maar de biografie brengt vervolgens een glanzende carrière van de man aan het licht. ‘Het zegt iets over de kwaliteit van de mensen’, zegt Brabers: ‘Menigeen heeft na het Radboud een grootste loopbaan gehad.’ Heel vaak ook over de grenzen. ‘Nu is internationalisering een modewoord, maar al sinds de jaren vijftig was het heel gewoon dat men een deel van de opleiding in het buitenland doorliep.’

Feest van herkenning
De drie mannen aan tafel koesteren het eindproduct, een prachtig vormgegeven hardcover van de Valkhof Pers. ‘Ik noem het wel eens mijn tweede promotie’, zegt Plasschaert. Rosenbusch leest voor uit enkele bedankbriefjes van lezers, tot nu toe veelal de emeriti zelf en hun familie. “Zo’n boek is genieten geblazen, weg mijmerend in het verleden”, aldus een van de reacties. In een bibberig handschrift lezen we mee met een briefje van de nu 91-jarige emeritus Jan van Tongeren, die laat weten “genoten te hebben van het gedenkboek”.

Zijn er dankzij het spitwerk van de redactie nog coryfeeën ontdekt, die eindelijk onder het stof vandaan zijn gehaald? Nee, zegt Brabers: alle grote namen zijn in het Radboudumc voldoende bekend en geëerd. De naam van Daniël de Moulin valt, de medisch historicus aan wie het boek is opgedragen. Dat verdient-ie wel, luidt het in de redactie, al is deze goede man allerminst vergeten: hij leeft al voort als naamgever van enkele onderwijszalen en van de medisch-historische kring.

Nog duizenden anderen
Tegelijkertijd komen een heleboel voorname mensen in de Radboud-geschiedenis níet aan bod in het boek, zegt Plasschaert. De technici, verplegers, tuinmannen of portiers verdienen een andere geschiedschrijving, vindt hij: dit boek gaat immers alleen over emeriti en doet aan die duizenden anderen in het verleden geen recht. Per afdeling wil Plasschaert kronieken gaan maken, met aandacht voor nu nog naamloos gebleven werkbijen. Op naar zijn ‘derde promotie’? De ogen van Plasschaert glinsteren: niemand hoeft verbaasd te zijn als deze drie mannen tot een nieuw huzarenstukje komen.

Professoren op Heyendael. Valkhof Pers. ISBN 978 90 5625 476 6. €24,99.