Eind 1996 zou hoogleraar Moderne Nederlandse letterkunde Jos Joosten zijn biografie over de Vlaamse schrijver Jan Walravens (1920-1965) publiceren. Het boek kwam er in september 2018, 22 jaar later.

Hoe kijk je terug op de lancering van de biografie over Walravens?

‘Die was prachtig en boven verwachting, zowel in Nijmegen als in Vlaanderen, met als ontroerendste moment het kleine dankwoord van de dochter van wijlen Walravens: dat ik van haar haar vader voortaan gewoon ‘Jan’ mocht noemen – ik houd het in het boek steeds formeel bij ‘Walravens’.

Wat was voor jou het hoogtepunt van 2018?

‘Dat mijn oudste dochter haar eindexamen haalde.’

Wat is het beste dat je dit jaar gezien, gehoord of gelezen hebt?

‘De uitvoering van Daan Mannekes ‘Tombeau pour Maria van Gelre’ door Vrouwenschola Voces Caelestes, in het Valkhofmuseum. Het stuk is speciaal gecomponeerd voor de indrukwekkende Maria van Gelre-tentoonstelling. Ik ben schaamteloos partijdig, want ik loof en prijs hier in één adem mijn eigen echtgenote die het stuk dirigeerde en mijn naaste collega Johan Oosterman, de grote man achter de Maria van Gelre-tentoonstelling, maar het is niet anders.’

Wat wens je voor 2019 voor jezelf of voor een ander?

‘Op het wereldtoneel minder domme sterke mannen en veel meer bedachtzame denkers. Dat is goed voor mijzelf en voor ieder ander.’