Ieder jaar lopen er duizenden mensen de Vierdaagse om geld op te halen voor een goed doel. Zo ook Ellen en Dirk, die samen wandelen. Zij voor Palestina, hij voor de Hersenstichting.

‘Ja, het was wel zwaar vandaag.’ Ellen van Werkhoven (25) kijkt naar haar bepleisterde voeten en verbijt zichtbaar de pijn. De rij voor de blarenpoli bij het start- en finishterrein is deze woensdagmiddag opgelopen tot zo’n 2,5 uur. Tot op straat zitten mensen te wachten.

Olijfboom

Ook haar vriend Dirk Couwenberg (24) heeft een paar blaren – maar minder ernstig. Voor de twee zit er niets anders op dan wachten, want de blaren moeten doorgeprikt worden. Anders zit van start gaan morgen (donderdag) er sowieso niet in.

Maar bij zowel bij Van Werkhoven als Couwenberg kan er ook zeker een lach vanaf na de zware beproeving. Want het tweetal loopt niet zomaar, maar met een doel. Twee doelen, welteverstaan. Van Werkhoven haalt geld op voor Plant een Olijfboom, een stichting die zich hardmaakt voor de mensen in Palestina. Couwenberg haalt geld op voor de Hersenstichting, voor onderzoek en therapie bij hersenletsel.

Kinderschoentjes

De twee steunen elkaars doelen, laat dat duidelijk zijn, maar hebben om verschillende redenen een ander doel gekozen. ‘Ik heb voor mijn master twee maanden op de Westelijke Jordaanoever gewoond’, vertelt Van Werkhoven. ‘Ik heb van dichtbij gezien wat de bezetting met de mensen daar doet. En vrienden die ik daar heb gemaakt hebben weer vrienden of familie in Gaza. Ik weet wat zij op dagelijkse basis meemaken.’

‘De stappen die wij hier zetten zijn niet voor iedereen vanzelfsprekend

Om haar doel kracht bij te zetten heeft de docent Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie aan de Radboud Universiteit ook een paar kinderschoentjes van het kunstproject op de campus meegenomen en aan haar tas gebonden. Daar hangen ze al de hele week, naast speldjes van Palestina, een watermeloen én de Waalbrug.

‘De symboliek van kinderschoentjes is krachtig’, zegt ze. ‘De stappen die wij hier zetten, zijn niet voor iedereen vanzelfsprekend. Als je ziet hoeveel kinderen er zijn omgekomen in Gaza…’

Voorzichtig antwoorden

De schoentjes zorgen voor de nodige aanspraak onderweg, maar het gaat – ironisch genoeg – weinig over Palestina. ‘Mensen vragen vooral of het de schoentjes van onze kinderen zijn. Maar die hebben we niet. Zodra ik vertel dat het symbool staat voor overleden kinderen in Gaza, merk je toch dat mensen heel voorzichtig antwoorden. Ik had meer reactie verwacht.’

Couwenberg: ‘Mensen zijn toch bang om hun mening erover te uiten tijdens een evenement als dit.’

Van Werkhoven: ‘Maar met alle Israëlische vlaggen langs het parcours, vind ik het goed om dit geluid ook te laten horen.’

‘Zodra mijn lichaam ergens pijn doet dan denk ik aan mijn vader, die ook nooit opgeeft’

Het doel van Couwenberg, masterstudent psychologie, is eveneens gekozen vanuit persoonlijke overwegingen. Zijn vader heeft namelijk ongeveer vijf jaar geleden een ernstig herseninfarct gehad, vertelt de student. ‘Hij is aan een zijde verlamd en kan niet meer zelfstandig wonen. Maar er zijn ook neuropsychologische gevolgen: zo is hij snel overprikkeld en heeft hij weinig focus.’

Couwenberg vertelt er rustig over, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat komt juist door zijn vader, over wie hij vol bewondering spreekt. ‘Hij laat zoveel veerkracht zien, dat is ongekend. Hij zet zich onder andere in als ervaringsdeskundige voor niet-aangeboren hersenletsel.’

‘Die positieve houding inspireert mij, zeker ook tijdens het lopen. Zodra mijn lichaam ergens pijn doet, denk ik aan mijn vader die ook nooit opgeeft.’

Geld doneren kan via deze link.