OPINIE - De universiteit investeerde de afgelopen jaren volop in een ‘global campus’. Maar die koers wordt opeens gewijzigd nu het college van bestuur heeft aangekondigd internationale studenten niet meer te helpen bij het vinden van een kamer. 'Wegen praktische bezwaren omtrent huisvesting nu zwaarder dan een streven naar een internationaal georiënteerde, mondiaal relevante universiteit?', vraagt universitair docent Dorian Schaap zich af.

Het kamertekort in Nijmegen is een bekend probleem. Nieuwe studenten hebben al jaren de grootste moeite om fatsoenlijk onderdak te vinden. Dit geldt in nog hogere mate voor internationale studenten, die de taal niet beheersen, geen netwerk hebben, niet heen en weer kunnen reizen vanaf het ouderlijk huis, en meestal gemeubileerde kamers nodig hebben. Daarom worden zij door de universiteit ondersteund met kamerbemiddeling.

‘Strategische keuze’

Aan deze bemiddeling komt nu een einde: in een brief aan de centrale medezeggenschap geeft het college van bestuur aan dat er ‘een andere aanpak nodig [is] bij het beter inzetten van de beschikbare huisvesting’. Dit houdt in dat internationale bachelor- en premasterstudenten voortaan geen hulp meer krijgen en ‘worden verwezen naar de reguliere markt’, waarbij het onduidelijk is wat de kans van internationale studenten is om een kamer te krijgen.

Hoewel internationale master- en uitwisselingsstudenten nog wel worden geholpen, is de verwachting dat het aantal internationale studenten zal gaan afnemen. Volgens het vollege is dit ‘een strategische keuze en sluit aan bij de gedifferentieerde groeistrategie van de Radboud Universiteit’.

De verwachting is dat het aantal internationale studenten zal afnemen

Zo strategisch is deze keuze echter niet. De afgelopen (tientallen) jaren is volop geïnvesteerd in een ‘global campus’. Hierin was de komst van meer internationale studenten een belangrijke pilaar. Dit zou de kwaliteit van het onderwijs versterken, de cultuur op de campus opener, creatiever en meer divers maken, en bijdragen aan een internationale academische ‘community’.

Dat deze doelen niet altijd werden bereikt is aannemelijk (zie bijvoorbeeld de aanhoudende discussies over de kwaliteit van Engelstalig onderwijs), maar in ieder geval was er sprake van een coherente strategie met een positieve, voor velen aansprekende onderliggende visie.

Zwaktebod

Met een pennenstreek wordt nu, puur omwille van ‘het beter inzetten van de beschikbare huisvesting’, afstand gedaan van deze visie. Door internationale studenten niet langer te ondersteunen lijkt er, het harde werk van de medewerkers Student Life and International Mobility ten spijt, eigenlijk helemaal geen sprake meer van een strategie maar eerder van een zwaktebod. Van een universiteit die weigert voldoende te investeren in de ondersteuning van internationale studenten of daartoe simpelweg niet in staat is, en ze daarom maar afhoudt of zelfs de deur wijst.

Waren alle pogingen om te internationaliseren de afgelopen jaren een vergissing?

Dit roept fundamentele vragen op over waar we als universiteit eigenlijk voor staan. Waren alle pogingen om te internationaliseren de afgelopen jaren een vergissing? Wegen praktische bezwaren omtrent huisvesting nu zwaarder dan een streven naar een internationaal georiënteerde, mondiaal relevante universiteit? Of is er sprake van een onderliggende, sluipende verandering in waar we als Radboud Universiteit naartoe willen? Dan zouden we de discussie ook in die termen moeten voeren.

Hoe dan ook lijkt de keuze om internationale studenten niet langer te helpen met huisvesting symbool te staan voor een meer naar binnen gekeerde, parochiale Radboud Universiteit. Er waait daarmee een gure wind op onze ‘global campus’.

Dorian Schaap is universitair docent Bestuurskunde en lid van de OR (fractie AUB).