Een scriptie schrijven is voor veel studenten een nachtmerrie. Daarom organiseert studentenzaken de Scriptieboost. Vox-verslaggever Jasmijn Lobik kon ook wel een duwtje in de juiste richting gebruiken en liep mee.

De laatste weken zie ik met enige nervositeit de deadline van mijn scriptie dichterbij komen. Mijn dagen vullen zich snel met stage, werk en sociale verplichtingen, en mijn scriptie eindigt steeds onderaan de prioriteitenlijst. Dan zie ik op Facebook een oproep voorbij komen voor de Scriptieboost, een initiatief van de Dienst Studentenzaken. Een week lang samen met andere studenten aan de scriptie werken, met plenaire lezingen en hulp van het Academisch Schrijfcentrum. Precies wat ik nodig heb.

Op maandag sta ik om klokslag acht uur bij het ontbijt in de zijzaal van de Refter, wat op zich al voelt als een overwinning. Na een broodje en kopje thee heet André Baars ons welkom, hij is onze coach deze week. Hij legt uit wat we gaan doen en op de eerste dag krijg ik meteen een belangrijke les: neem pauze. Als we voor het eerst verplicht pauze moeten nemen, heb ik nog niet echt het gevoel dat ik al iets gedaan heb. Liever had ik nog even doorgewerkt. Mijn scepsis verdwijnt als ik tijdens de onderbreking toch niet meer zo fris blijk. Ik word me er ineens van bewust dat ik mezelf normaal niet toesta om vaak pauze te nemen. Toch maar vaker doen. ‘Langer dan een uur geconcentreerd werken kan niemand,’ weet André.

Uit het raam
De tweede les die ik trek is dat het helpt om je targets vast te leggen. Niet alleen per maand (‘ik wil dit hoofdstuk af hebben’), maar ook per dag of zelfs per uur (‘ik wil een mail sturen naar mijn begeleider’). Als ik mezelf erop betrap dat ik uit het raam staar, hoor ik ineens de stem van André in mijn hoofd die zegt: ‘Wat heb jij het afgelopen uur voor elkaar gekregen?’ Het werkt motiverend, zij het vooral aan het begin van de dag.

Tegen het einde van de week heb ik het doel dat ik aan het begin van de week had gesteld (hoofdstuk 1 af en een begin gemaakt met hoofdstuk 2), bij lange na niet gehaald. Hoofdstuk 1 is nog helemaal niet af. Ik ben gefrustreerd, ontevreden over mezelf. Als ik nou net iets minder uit het raam had gekeken en minder pauze had genomen, misschien had ik het dan wel gehaald, denk ik. Maar als ik precies na ga wat ik al die uren gedaan heb, zie ik dat ik toch best hard heb gewerkt. Misschien had ik deze week nodig om in te zien dat mijn planning niet altijd even realistisch is. Een scriptie schrijven kost gewoon heel veel tijd.

Non-stop
Dus, heeft het gewerkt? Ik ben zeker opgeschoten, maar niet zoveel als ik had gewild. Lezingen, pauzes en dingen tussendoor (ik kon toch geen nee zeggen toen Vox vroeg of ik dit artikel wilde schrijven) snoepten allemaal van de tijd die ik in mijn scriptie had kunnen steken. Daar staat tegenover dat ik wel een aantal waardevolle lessen heb geleerd, die ik in de rest van het proces kan gebruiken. Zoals de tip om je begeleider goed duidelijk te maken wat jij precies nodig hebt aan begeleiding. Of: zet je wekker op twintig minuten en schrijf twintig minuten lang non-stop, je hebt het onderwerp toch wel in je vingers. Maar mijn belangrijkste les is een levensles: wees mild voor jezelf en reëel. Dat felbegeerde papiertje is binnen handbereik. / Jasmijn Lobik