‘Het is gelukt,’ glunderen coördinatoren Nadine van de Sande en Mirly van Schaijk tijdens het eindfeest van het Film For Thought festival in LUX gisterenavond. Vox-medewerker Jasmijn Lobik is door de films in elk geval aan het denken gezet. ‘Misschien heb ik tot nu toe gewoon mazzel gehad.’

Het festival was een samenwerking tussen Cultuur op de Campus, KNUS (De studievereniging van Algemene Cultuurwetenschappen) en filmhuis LUX. Ongeveer tweehonderd mensen kwamen erop af. ‘Ik vond het heel spannend of er genoeg mensen zouden komen, maar volgens mij is het echt een succes,’ zegt Van de Sande. Eerder noemde ze het doel van het festival om jongeren enthousiast te maken voor cultuur. Daarom werden er films gedraaid speciaal voor generatie Y, over vraagstukken als prestatiedruk en de druk van sociale media, maar waren er ook vraaggesprekken, muziek, Q&A’s en theater.

In dat kader werd ook de film Aanmodderfakker getoond, over een van de laatste eeuwige studenten die, ruimhartig gesponsord door zijn ouders, drinkt en feest terwijl zijn studieschuld verder oploopt. Hoe excessief zijn gedrag ook is, toch blijft het herkenbaar. Thijs kan niet omgaan met de druk en de verwachtingen van zijn ouders om iets van zijn leven te maken. En ja, dat komt me niet helemaal onbekend voor. Hoge ambities betekenen hard werken, en een groot risico.

Mazzel in plaats van talent
Anne Barnhoorn, de scriptschrijver van Aanmodderfakker, verwoordt het in het vraaggesprek na de film zo: ‘Als je het nooit probeert, kan het ook nooit mislukken.’ Thijs is zo bang dat iets mislukt, dat hij er maar gewoon nooit aan begint. Barnhoorn rekent ook zichzelf tot de generatie van Thijs: ‘Elke keer weer als ik een script moet schrijven ben ik er van overtuigd dat mensen nu dan eindelijk zullen ontdekken dat ik eigenlijk helemaal geen talent heb, dat ik tot nu toe gewoon heel veel mazzel heb gehad.’ Maar: ‘In tegenstelling tot Thijs, ga ik door.’
Na de film praten we nog even na. ‘Zijn wij eigenlijk niet meer als Lisa, de oppas die juist heel ambitieus is, en alles zo snel mogelijk wil?’ vraagt iemand. Ook daar kan ik me in vinden. Misschien toont de film op die manier de twee kanten van generatie Y: De hoge ambities aan de ene kant, en aan de andere kant de bijhorende druk en angst om te falen.

Wat dat betreft is de missie van het festival geslaagd. De films zetten aan tot nadenken en napraten. De korte filmblokjes en ludieke randprogrammering (er is een waarzegster en je kunt je op de foto laten omtoveren tot de killer alien van Under The Skin) vallen goed in de smaak. Tijdens het eindfeest geeft VJ Glitterende Eenhoorn nog wat levenswijsheid mee. Ik blijf nog even staan voor het antwoord op ‘Wat te doen tegen scriptiestress?’ en ga dan naar huis. Morgen stagelopen, studeren en een stukje schrijven voor Vox. Misschien zullen mensen ontdekken dat ik eigenlijk helemaal geen talent heb, en dat ik tot nu toe gewoon mazzel heb gehad, maar toch: ik ga door. / Jasmijn Lobik