Studerend Nijmegen is in de ban van corona. Burgemeester Bruls sloot gisteravond een derde studentencafé vanwege het grote aantal besmettingen. Vox-medewerker en student Floor Toebes zit al ruim een week in quarantaine en schijft over de spanning in huis nu twee huisgenoten corona blijken te hebben.

‘Jongens, ik voel me niet helemaal goed, ik denk dat ik een licht griepje heb…’ Eerst dacht ik nog dat deze huisgenoot gewoon onder onze Grote Schoonmaakdag uit wilde komen, maar later op de dag bleek hij toch goed ziek te zijn. Verhoging, keelpijn, hoesten. Zou het corona zijn? Een logé kreeg een positieve uitslag, dus dezelfde dag nog regelde mijn huisgenoot een test. Vrienden van vrienden werken bovendien bij Café van Rijn, dat momenteel een heuse brandhaard is. Op internet lazen we dat er al verschillende studenten via de kroeg besmet waren. Het zou toch niet?

Uit voorzorg ging ik samen met mijn zes huisgenoten vorige week woensdagavond in quarantaine. We wonen in een huis waar absoluut geen afstand tot elkaar wordt gehouden. Zo eten we vrijwel elke avond samen en zoeken we elkaar vaak op. Het besmettingsrisico is dus hoog.

Keelpijn

In spanning bleven we thuis. De zieke kon zich pas een dag later, op donderdag, laten testen in Uden, want Nijmegen zat helemaal vol. We hadden allemaal onze afspraken en colleges afgezegd en maakten ons zorgen. De uitslag liet op zich wachten en onze huisgenoot was twee dagen later nog steeds niet opgeknapt. ‘Het gaat wel iets beter’, laat hij ons weten via de groepsapp, ‘maar ik heb ziek veel keelpijn’.

Vrijdagochtend tijdens het ontbijt deden we nog flauwe dingen met mondkapjes en maakten we grapjes. Totdat een volgende huisgenoot appte dat ze toch wel erg zenuwachtig werd. Een ander reageerde nuchter dat we heus niet dood zouden gaan, maar toen berichtte de zenuwpees dat ze lichte klachten had. ‘Ach’, dacht ik. ‘Ze stresst. Daar krijg je vanzelf klachten van.’ We maakten het ’s avonds gezellig met elkaar, lieten de zenuwpees relaxen met een spel en een film, en kregen wat boodschappen van een vriend.

Gefrustreerd

Op zaterdag, ruim 48 uur na de test, was er nog steeds geen resultaat binnen. Langzaam raakten we gefrustreerd. ‘Moeten we nog langer in quarantaine of mogen we weer naar buiten, met onze vrienden afspreken of naar familie?’ Ook de zieke was er klaar mee en belde de GGD. Zonder succes: ‘Volgens mij zijn ze mijn test gewoon kwijtgeraakt!’, zei hij boos via een spraakopname. ‘Ik had iemand aan de lijn die duidelijk nog niet helemaal is ingewerkt.’

‘We spraken af beurtelings te koken en verder zo min mogelijk de woonkamer in te komen’

De test bleek gelukkig niet kwijt te zijn, want zondag kregen we de uitslag: onze huisgenoot had inderdaad corona. Ongeveer een uur later werd ik al gebeld door de GGD. Of ik wist dat een van mijn huisgenoten positief getest was? ‘U moet tenminste tot volgende week zaterdag in quarantaine.’ Voor het gemak gaf ik de telefoon maar direct door aan een huisgenoot die naast me stond. Ondanks de slechte uitkomst waren we opgelucht. We zaten niet langer in onzekerheid.

Meteen regelden we dat de ouders van een huisgenoot een voorraad boodschappen kwam brengen. In een melige bui lieten we de zieke in zijn eentje in de keuken zodat hij zijn hoofd in de prullenbak kon steken. Resultaat: zelfs ons vieze afval kan hij niet ruiken.

Wc’s en douches

Later op de middag werd het opnieuw spannend. De zenuwpees van het huis had nog altijd lichte klachten en een tweede voelde zich wat ‘sniffig’. Zij lieten zich toch ook maar testen. Nog dezelfde dag konden ze terecht bij de GGD in Nijmegen. Net als de coronapatiënt gingen de twee in kamerisolatie en ik bracht de avond door met de gezonde rest in de woonkamer die opeens wel heel leeg was.

Dinsdag kregen we opnieuw twee uitslagen: de ene huisgenoot was positief getest, de ander niet. De GGD belde dat onze quarantaine werd verlengd; we mochten niet meer gezellig samen in de woonkamer zitten en ‘alles wat je aanraakt, ook meteen weer desinfecteren!’ We spraken af om beurtelings te koken en verder zo min mogelijk de woonkamer in te komen. De coronalijders hadden een eigen douche en wc, de andere waren voor de gezonde mensen. Op deze manier probeerden we verdere besmettingen te voorkomen.

Vrijheid

Diezelfde middag informeerde ik mijn familie over de verlengde quarantaine. Ze waren vooral opgelucht dat ik zelf nog geen klachten had, en maakten zich verder weinig zorgen. Vrienden vertelden aan de telefoon dat ze inmiddels wel bang waren voor corona. Steeds meer mensen in hun omgeving raakten besmet en ze begonnen te twijfelen over hun voorzichtigheid. Stiekem was ik vooral jaloers op hun vrijheid. Ik vroeg me af of ik mijn lichaam wel kon vertrouwen. Had ik echt geen klachten? Helaas mag je geen test doen zonder coronaverschijnselen, ik kan niet anders dan hopen dat ik zelf de ziekte niet krijg.

‘Ondertussen word ik vaker door de GGD gebeld dan door mijn ouders’

Inmiddels, na ruim een week huisarrest, komen de muren op me af. Gelukkig heb ik een balkon waar ik een frisse neus kan halen. Toch is niet de beperkte ruimte maar het missen van fysiek contact het ergst. Nu ik zelfs mijn eigen huisgenoten niet meer kan zien, mis ik mijn vrienden en familie nog meer. Videobellen is niet hetzelfde als iemand écht zien. Maar ach, hele dagen in je pyjama kunnen rondlopen is dan weer een voordeel.

Dide van de GGD

We moeten nog een heel aantal dagen thuisblijven en gisteren heeft een derde huisgenoot zich getest. De boodschappen bestellen we voorlopig via Albert Heijn, want het einde is nog niet in zicht. Ondertussen word ik vaker door de GGD gebeld dan door mijn ouders. ‘Om even te checken hoe het in de quarantaine gaat.’ In onze groepsapp is Dide van de GGD al een favoriet gespreksonderwerp. Verder proberen we er vanuit onze kamers toch maar iets van te maken: Cards Against Humanity kan je ook online spelen en om de beurt zet iemand (zonder klachten) koffie, thee en snacks voor de deur. Vanavond eten we weer samen via Zoom en volgende week mogen we hopelijk eindelijk weer naar buiten.