‘Ik laat mijn borsten en baarmoeder over een paar maanden verwijderen.’ Vincent-Valentijn Jansen, aankomend student aan de Radboud Universiteit vertelt in het kader van de Roze Week hoe het is om een man te zijn die vastzit in een vrouwenlichaam. Tijdens deze week is er aandacht voor homo-emancipatie. ‘Wanneer voelde je dat je in het verkeerde lichaam zat?’ ‘Al op de basisschool wist ik dat ik liever een jongen wilde zijn. Ik gedroeg me heel jongensachtig en wilde liever met auto’s spelen dan met poppen. Ik werd daarom altijd gepest door meisjes. Op een gegeven moment kwam ik in de klas met een transvrouw. Aan haar heb ik voor het eerst verteld dat ik liever een jongen wilde zijn en kon ik er voor het eerst echt met iemand over praten. Daarna heb ik het aan mijn ouders verteld. Ze waren bang dat ik niet door de maatschappij zou worden geaccepteerd en dat ik daarom nooit een baan en een leven zou kunnen opbouwen.’ ‘Hoe verloopt het geslachtsveranderingsproces?’ ‘Toen ik 18 werd, heb ik me meteen aangemeld bij het VU medisch centrum om hormoneninjecties te krijgen. Die krijg je niet zomaar. De wachttijd alleen al duurt zestien maanden. Daarna krijg je in de eerste fase gedurende een half jaar meerdere psychologische evaluaties om te bepalen of je er wel echt klaar voor bent. Hierna bepaalt een team van artsen en psychiaters of er echt sprake is van transseksualiteit en kun je beginnen aan hormonen. Drie maanden geleden ben ik begonnen met hormoneninjecties. De veranderingen in mijn lichaam waren meteen te merken. Ik kreeg van het een op het andere moment last van mood swings, mijn schouders werden breder en ik krijg haar op allerlei plekken waar ik het eerst niet had.’ ‘Was je niet bang?’ ‘De hormoneninjecties zijn niet zonder risico. Omdat ik in één shot voor 3 maanden hormonen binnenkrijg, heb ik een grotere kans op hart- en vaatziekten en op baarmoederkanker. Over 9 maanden laat ik mijn borsten en baarmoeder verwijderen. Die delen van mijn lichaam hebben voor mij geen enkele waarde en ik wil geen kans lopen dood te gaan aan kanker door een lichaamsdeel die niet bij mij hoort. Mijn geslachtsdeel laat ik voor wat het is. Ik zal mezelf nooit als man accepteren, ik blijf een man in een lichaam van een vrouw. Soms ben ik daarom bang dat ik nooit de liefde van mijn leven zal ontmoeten. Het is moeilijk om iemand te vinden die me accepteert zoals ik ben.’ ‘Is een Roze Week echt nodig in Nederland? Wij lopen toch voorop qua homo-emancipatie?’ ‘Nederland wordt altijd bestempeld als een heel open minded  land omdat je hier als homostel mag trouwen. Maar als homostel is adoptie nog steeds onmogelijk en transgenders lopen nog steeds tegen muren aan bij inschrijvingen. In landen als Ierland en Duitsland worden homo’s en transgenders veel meer geaccepteerd. Daarom is de Roze Week ook zo belangrijk, want Nederland denkt heel open te zijn, maar is nog lang niet open genoeg.’ / Jolene Meijerink Op dinsdag 8 mei is er een informatieavond over transgenderisme in de Studentenkerk. De Roze Week gaat op 7 mei om 12.30 in de Refter van start. Meer informatie over de verschillende activiteiten vind je hier.