OPINIE ‘Collega’s, zou u ons niet de bocht willen afsnijden?’ Pieter Leroy, hoogleraar Beleidswetenschappelijke milieukunde, roept Radboud-medewerkers op zich ‘minder schaamteloos en intimiderend’ te gedragen in het verkeer rond de campus.

Je zal het maar lezen: een bericht dat een medewerker (m/v) van de Radboud Universiteit wordt aangereden door een collega-medewerker (alweer m/v). De eerste op de fiets, de tweede met de auto. De kans daarop is het grootst op de d’Almarasweg. Daar rijd ik, met vele collega-buurtbewoners op de fiets naar de universiteit, elke ochtend. En daar komen elke ochtend ook vele kleine en grote auto’s van collega’s langs: uit Kleve en Kranenburg (de KLE-nummerborden zijn talrijk), en uit Nijmegen Oost.

Ze komen over de Sophiaweg, en ze rijden daar al gemiddeld harder dan de toegestane vijftig kilometer per uur. Dan duiken ze naar beneden het kruispunt met de Groesbeekseweg over, de d’Almarasweg in. Die weg is volkomen ongeloofwaardig aangelegd: je mag vijftig tot aan de Van Durenstraat, en daarna mag je, inclusief verkeersdrempels, dertig tot aan de Heyendaalseweg. Vrijwel niemand houdt zich aan die snelheid. Tenzij het er zo druk is met collega’s en met fietsende scholieren, dat die fietsers de feitelijk belangrijkste verkeersdrempel zijn.

Onmogelijke rotonde
Mijn collega’s scheren elke dag langs me heen, rakelings, want gehaast: er moet zo nodig wetenschap worden bedreven! En ze snijden mij de weg af, hetzij om bij restaurant Beau de Driehuizerweg te kunnen nemen naar hun parkeerplaats, hetzij bij de afslag van de Heyendaalseweg – om dan in de file te staan bij die onmogelijke rotonde aan de Erasmustoren. Voor die tijd ben ik gelukkig alweer fietsend de campus opgedraaid: oef, ik heb de intimidatie van die auto’s weer eens overleefd.

Bert Haanstra, Joris Ivens of Charlie Chaplin: alle drie zouden er een absurde film van hebben kunnen maken: collega’s die elkaar de duvel aandoen voordat ze op het werk weer collega’s zijn. En tussen vijf en zes gebeurt dat nog eens, nu de andere kant op.

Behalve collega van de universiteit, ben ik ook buurtbewoner en burger. We zijn met de gemeente in een eindeloos gesprek over die halfbakken d’Almarasweg en zijn inrichting. Het schiet nog niet op. En de gemeente wijst ons ook fijntjes terug naar onze werkgever: de universiteit – en het Radboudumc – zou er ook wat aan kunnen en moeten doen. Een terechte constatering.

Politieke moed
Daarom is dit een oproep, en eentje in twee richtingen. Eerst de collega’s uit het oosten, wijze collega’s dus ongetwijfeld: zou u zich wat minder schaamteloos en intimiderend willen gedragen? Zou u op de d’Almarasweg gewoon maximaal dertig willen rijden? En zou u fietsers de ruimte willen geven? En zou u ons niet de bocht willen afsnijden? Het zou bijdragen aan het welzijn van veel van uw collega’s.

En dan de universiteit: u bent een verkeersaantrekkende activiteit, een van de grootste in Nijmegen. Dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Ik weet het, verkeersbeleid ligt moeilijk: intern, richting de eigen medewerkers en extern, richting de gemeente. Toch is dit een oproep er nu ook echt werk van te maken. In België hebben we er een uitdrukking voor: veel meer dan vijf minuten politieke moed is daar niet voor nodig. De rest is gezond verstand, en dat hebben we allen in overvloed, toch?