In één jaar verwelkomt de Radboud Universiteit twaalf nieuwe gezichten aan de top van de organisatie, meer dan een derde van het totaal. Jef van de Riet, secretaris van het college van bestuur – hij vertrekt níet : ‘Ik moet veel uitleggen tegenwoordig.’

Het verloop in de bestuurlijke top van de universiteit is groot. Om bovenin de boom te beginnen: nieuw in het college van bestuur dit jaar is rector Han van Krieken. De allerhoogste baas – Gerard Meijer – vertrekt binnenkort. Hun vierkoppige secretariële ondersteuning ververst dit jaar voor de helft, en het zevenkoppig gezelschap faculteitsdecanen verwelkomde het afgelopen half jaar liefst drie nieuwelingen.

Met de vertrekkers gaat een schat aan bestuurlijk geheugen verloren: de twee uitgezwaaide secretarissen waren samen goed voor veertig dienstjaren in het bestuursgebouw, en met Hans Thijssen vertrok dit jaar de nestor onder de decanen: liefst twaalf jaar was hij voorman van zijn faculteit filosofie en religiewetenschappen. Hij is opgevolgd door Christoph Lüthy, een van de drie nieuwe faculteitsbazen, naast Paul Hendriks (managementwetenschappen) en Lutgarde Buydens (bètafaculteit).

Bestuurlijk geheugen
Wat betekent dat, als straks vijf van de tien gezichten in het overleg van het college van bestuur en decanen nieuw zijn? Gaat er niet té veel bestuurlijk geheugen ineens verloren? Wilma de Koning is straks – met drie jaar ervaring – het langstzittende collegelid, bij de decanen is dat Paul Smits, sinds 2012 voorman van de medische faculteit.

Bestuurssecretaris Jef van de Riet spreekt van ‘naar Radboud-begrippen relatief veel wisselingen van de wacht’. Hij wijst op het onlangs geformeerde Radboud Services, de cluster van zeventien facilitaire en ambtelijke diensten, waar in korte tijd vijf directeuren vertrekken. ‘Aan de andere kant hebben we Rob Cuppen als directeur van het Sportcentrum die er zestien jaar zit.’

Veiligheidsventiel
De snelle wisselingen wijt Van de Riet voor een groot deel aan de vergrijzing. ‘En als je de mond vol hebt over mobiliteit, is het goed om dit ook bovenin de organisatie te realiseren.’ Het verlies aan bestuurlijk geheugen wordt volgens hem goedgemaakt door de diehards in de diverse afdelingen: overal zit wel iemand met tientallen jaren ervaring. ‘En ik ben er zelf ook nog’, zegt Van de Riet, ‘als veiligheidsventiel om de bestuurlijke continuïteit te borgen.’

Van de Riet, nu elf jaar actief als secretaris van het college van bestuur, noemt als nadeel dat hij ‘soms erg veel moet uitleggen’. Maar de andere kant is de frisse blik die ‘je behoedt voor tunnelvisie’. Regelmatig wordt hij door nieuwe directeuren aangesproken over het waarom van vaak al jaren bestaande procedures. ‘Het is goed af en toe tegen het licht te houden wat je al jaren gewend bent te doen.’