Student politicologie Auke Roos studeert een halfjaar in de hoofdstad van Georgië, Tbilisi. In een driedelige serie beschrijft hij zijn bijzondere ervaringen met de mensen, de universiteit en het nachtleven in dit land. Deel 3 (slot): Auke verbaast zich over het (niet-)wetenschappelijke karakter van het onderwijs.

De Caucasus University is in geen enkel opzicht te vergelijken met de Radboud Universiteit. Het studiejaar zou hier op 23 oktober moeten beginnen (let op, ‘zou moeten’). Voordat ik ook maar één stap in de universiteit had gezet, waren er al twee welkomstfeestjes geweest waar alle drank volledig door de universiteit werd betaald. De president (rector magnificus) van de universiteit gedroeg zich bij ieder feest meer als een populaire dj dan als een Han van Krieken.

Uiteindelijk naderde de startdatum dan toch echt. Maar drie dagen voordat het collegejaar begon, werd de start weer met een week uitgesteld omdat het nieuwe gebouw nog niet af was. Uiteindelijk begonnen we op 30 oktober. De eerste colleges verliepen chaotisch. Geen van de studenten had een boek, de docent kwam een halfuur te laat of helemaal niet. Uiteindelijk bleken we voor een vak toch een boek nodig te hebben, maar gelukkig kon dat op de universiteit gekocht worden. Handig, want dan hoefde ik niet heel Tbilisi af te struinen. Al vrij snel werd mij duidelijk waarom dit boek verplicht was en je er gemakkelijk aan kon komen op de universiteit: de auteur was de president van de universiteit. Slim verdienmodel.

Dit leek mij eerder een slechte roman dan een studieboek

Ik besloot het boek te kopen, al was het maar als souvenir. Maar toen ik het opensloeg, viel mijn mond open van verbazing. Het boek vertelde de geschiedenis van Georgië, zonder ergens ook maar één wetenschappelijke bron te noemen. Er stonden teksten in als: ‘…en toen versloeg het heroïsche leger de laffe vijanden in een slag onder barre omstandigheden’. Dit leek mij eerder een slechte roman dan een studieboek. Aan de verhaallijn was geen touw vast te knopen en het stond vol met spelfouten.

De weken daarop werd mij duidelijk dat de kwaliteit van het Georgische academische onderwijs niet heel veel anders is dan de kwaliteit van mijn aangeschafte boek. Docenten zitten drie uur lang achter een bureau monotoon een verhaal te vertellen zonder daar ooit een wetenschappelijke auteur bij te noemen. Laten we zeggen dat het studieleven hier een avontuur is, maar dat ik stiekem wel blij ben dat ik over een maand weer terug naar Nijmegen mag.