Ruim een jaar deed hij er het zwijgen toe, maar na de uitspraak van de rechter afgelopen dinsdag loopt voormalig honours-medewerker Han Rouwenhorst ‘met opgeheven hoofd’ over de Nijmeegse campus. ‘Ik hoef me nergens voor te schamen.’

Met de rechterlijke uitspraak van dinsdag – Han Rouwenhorst kan niet worden ontslagen – is voor de voormalig honours-medewerker eindelijk het moment daar dat hij zijn kant van het verhaal durft te vertellen over de voormalige crisis bij honours. ‘Ik heb me altijd strikt gehouden aan de zwijgplicht rond de klokkenluidersregeling. Dat was misschien nog wel het moeilijkste: dat ik mij nooit heb kunnen verweren tegen insinuaties.’ Overigens kwam tijdens de rechtszaak aan het licht dat Rouwenhorst al in een eerder stadium had kunnen praten met de media, maar daarvan was hij niet op de hoogte.

Rouwenhorst werd in een officiële klacht, behandeld door een vertrouwelijke commissie, beticht van onder meer ‘(seksueel getint) gedrag dat als grensoverschrijdend en intimiderend wordt ervaren, ook richting studentes van de Honours Academy’. Die commissie behandelde ook de klachten over chaotische sturing van het bureau en over alcoholgebruik.

Bewijs
De commissie vond voor de seksuele uitspattingen geen bewijs. Daarom adviseerde ze half november 2014 dat de drie honours-werknemers weer aan het werk konden gaan, zij het onder begeleiding. Het college van bestuur negeerde dit advies en startte een eigen onderzoek.

Het ging Rouwenhorst niet in de koude kleren zitten. ‘Natuurlijk heb ik last gehad van de beschuldigingen. Ik heb me staande kunnen houden omdat ik wist dat het allemaal niet klopte. En omdat ik veel steun heb gehad van docenten en studenten, partners van de Honours Academy en het thuisfront.’

Van het college van bestuur ondervond Rouwenhorst het afgelopen jaar geen steun. ‘Tot het moment dat er bewijzen zouden zijn tegen mijn persoon, had het universiteitsbestuur mij in bescherming moeten nemen. Ook ík ben een medewerker van de Radboud Universiteit. Maar het college heeft zich van het begin af aan schuldig gemaakt aan tunnelvisie, niet gedaan aan waarheidsvinding. Dat, plus het feit dat ik nooit een onderbouwing heb ontvangen van de aan mij geadresseerde klachten, maakt dat ik het college niet zie als een goed handelend werkgever. Het heeft mijn vertrouwen beschadigd.’ Ook de rechter liet zich in deze zin uit, en veroordeelde de universiteit tot een immateriële schadevergoeding vanwege achtergehouden stukken.

Slecht leiderschap
Rouwenhorst vindt dat hij zich nergens voor hoeft te schamen. Toch rijst er uit de uitspraak van de rechter een cultuur op van angst en slecht leiderschap op de burelen van de Honours Academy van vóór 2014. Daarvan maakte Rouwenhorst deel uit. Op het gebied van leiderschap steekt hij de hand in eigen boezem: ‘Natuurlijk heb ik fouten gemaakt’. Tegelijkertijd: ‘Medewerkers hebben ook een eigen verantwoordelijkheid om problemen aan te pakken. Zeg het in mijn gezicht als ik dingen niet goed doe of als je mijn omgang niet prettig vindt. Om de grieven op deze manier in te kleden en als klacht bij het college neer te leggen is achterbaks.’

Dat de commissie een cultuur van angst op het bureau openbaarde was voor Rouwenhorst een complete verrassing. ‘Noem me naïef, als je wilt.’ Die angst richtte zich niet alleen op de leiding van het bureau, maar ook op Ine van den Heuvel, die als hoofd van de afdeling MSO toezichthouder was van de Academy. De drempel om naar haar toe te stappen was volgens de commissie te hoog. Rouwenhorst begrijpt die kritiek niet. ‘Ik heb haar als een zeer prettige leidinggevende ervaren. Ja, ze is een no-nonsense type, nee, ze is niet de gemakkelijkste, maar het oordeel van de medewerkers in het commissieverslag is veel te hard. Het toezicht op de Honours Academy was in orde.’

Flirterig
Waar komt de angst dan vandaan, die ertoe leidde dat het college van bestuur geen heil zag in bemiddeling tussen de mannen en de vrouwen op het bureau? Rouwenhorst noemt twee mogelijke oorzaken: te weinig leiderschap en een verschil in de taakopvatting van de Honours Academy. ‘Honours was een heel horizontale organisatie, met veel eigen verantwoordelijkheden voor de werknemers. Wij, de leiding van het bureau, wilden bovendien niet te veel vastleggen in structuren, omdat je daarmee minder dynamisch kan handelen. Dat stuitte op weerstand bij sommige van de medewerkers van het bureau, die meer behoefte hadden aan vastigheid.’

Wat de toekomst voor Rouwenhorst gaat brengen, weet hij niet. ‘Mijn naam is gezuiverd: dat is het allerbelangrijkste. Maar mijn imago heeft natuurlijk een klap gehad.’ In het rapport van de commissie wordt Rouwenhorst getypeerd als een vrijpostig, flirterig man. ‘Als ik nu nog steeds gezien wordt als iemand die niet af kan blijven van drank en vrouwen, dan sta ik daar boven. En bovendien: studenten en docenten weten beter.’

Gemeenschapsgeld
Het liefst zou Rouwenhorst een baan vinden op de universiteit, ondanks alles. ‘Ik ben heel loyaal aan deze universiteit. Mijn salaris loopt door – er is genoeg gemeenschapsgeld verkwist. Ik wil weer actief deel uit maken van de academische gemeenschap, die mij in het verleden zoveel moois heeft gebracht. Maar het moet wel een mooie baan zijn. Ik zal niet instemmen met een demotie.’ / Paul van den Broek & Mathijs Noij